Tête-à-tête: Beatrix en herder Chris

Chris Grinwis, de laatste rondtrekkende herder op de Veluwe, houdt ermee op. Hij is failliet en geeft Natuurmonumenten de schuld van zijn malaise. Tijdens één van de laatste wandelingen met zijn kudde, ergens in de buurt van Apeldoorn, stuitte hij tot zijn grote verbazing op een andere herder: Hare majesteit de Koningin. Geen bodyguards, geen dienstauto. Trix op laarzen, dat was het.

    ‘Majesteit, wat een verrassing’,  riep Grinwis dan ook uit. Het zompige mos smoorde hun voetstappen terwijl ze elkaar naderden.     ‘Ik kom hier graag. Heur ‘es. U stopt met uw schapen, begreep ik?’ De herder slikte. De koningin die informeerde naar zijn situatie! Dat had hij in al die jaren ronddolen over de hei niet durven dromen. Hij zweeg.     ‘Ik erken uw zorgen. U houdt van uw schapen, zoals ik van de mijne. Ze gingen niet altijd de weg die we veur ze hadden bedacht, maar het bleven wel immer  jóuw schapen. Afscheid nemen van ze is als afscheid nemen van een familielid, is het niet?’     Grinwis, de herder van de Veluwe, knikte maar kreeg nog steeds niets over zijn lippen. De herder van Nederland stelde hem gerust. Haar hand rustte inmiddels op zijn schokkende schouder.     ‘U ziet zich genoodzaakt uw schapen euver te dragen aan de lokale slager, heb ik mij laten vertellen en u bent daar oprecht verdrietig om. Maar meneer Grinwis, neemt u van mij aan dat ze daar beter af zijn dan de slagers in Den Haag die er met mijn schapen vandeur gaan.’     In de verte ging het ene lammetje het andere achterna.