Tête-à-tête: Máxima en Mariëlle Tweebeeke

“Goh, nou. Dat was onderhoudend, vond u niet?”

Uren na het begin van het interview zaten de vier hoofdrolspelers nog wat na te kaarten, de camera’s stonden niet meer aan. Losjes informeerde Rick Nieman bij Willem Alexander over zijn ervaringen tijdens de Spelen en naast hem sprak Mariëlle Tweebeeke met Máxima.

“Yes! Rol maar op.” Een assistent-cameraman worstelde met wat snoeren op aanwijzing van zijn chef. Maxima schoof wat met haar stoel, iets wat ze tijdens het gesprek niet deed. Ze woog de vraag. “Alexander deed het goed”, antwoordde ze uiteindelijk. “Toch?”

“Wordt u de pers wel eens moe?” Tweebeeke was duidelijk nog niet klaar met het interview. Máxima zag na ondertussen de prachtige villa in Mozambique voor haar geestesoog langs trekken, gevolgd door het huis in Kranidi. Haar vader was ook niet ver weg. “Mevrouw Tweebeeke, het interview is afgelopen.”

“Dit is off the record hoor, maakt u zich geen zorgen”, probeerde Tweebeeke het nogmaals. Máxima nam een slok, keek naar links en zag haar man nog druk converseren met Nieman. Ze leek zich te verslikken, maar ze herstelde zich.

“In dit vak bestaat off the record niet.”

Ze maakte aanstalten om op te staan, maar bedacht zich. Als de aanstaande koning niet opstaat, zou het verkeerd worden uitgelegd als zij het initiatief zou nemen. Tweebeeke rommelde quasi-afwezig in de papieren op haar schoot, maar Máxima was er zeker van dat ze ieder nieuwswaardig foutje zou noteren. De journaliste keek op.

“Ik vraag het u niet als journalist maar als generatiegenoot die zich niet kan indenken dat u gelukkig wordt van deze functie. U moet zo nu en dan toch terug verlangen naar uw tijd in New York?”

“Ik ben bijzonder gelukkig met mijn man en kinderen en zou geen ander leven meer wensen. We staan voor een grote taak en ik wil me daar volledig op focussen.” Haar man was inmiddels opgestaan en schudde uitvoerig de hand van Nieman. Máxima zag haar kans schoon en schudde de hand van Tweebeeke, die afzag van verdere vragen. Na een paar minuten afscheid nemen verdween het aanstaande koningspaar door een deur, gevolgd door een medewerker van de RVD.

Enige minuten later kwam de medewerker weer terug en wenkte Tweebeeke.

“Eeh… mevrouw Tweebeeke. U heeft de prinses gevraagd of zij de pers wel eens moe is.” Tweebeeke knikte. “U snapt natuurlijk wel dat die vraag niet kan worden uitgezonden.”

“Dat zal ook moeilijk gaan, aangezien de camera’s op dat moment al uit stonden.”

“Tja… mevrouw Tweebeeke, u begrijpt dat het hof eeuwenlange ervaring heeft op het gebied van communicatie. Uw collega Paul Witteman heeft het hof ooit een kunstje geflikt, dat willen we voorkomen, begrijpt u? Weet u zeker dat u niet nog ergens een microfoon open had staan?” Tweebeeke besloot het lot te tarten.

“U heeft gelijk. Hier.” Ze gaf hem haar microfoontje, dat al een uur uit stond. “Ik zal de vraag hoogstpersoonlijk wissen uit onze bestanden. U kunt hierbij aanwezig zijn, als u wilt.

“Ik waardeer uw eerlijkheid, mevrouw Tweebeeke.” De medewerker van de RVD verdween snel door de deur van zojuist. Tweebeeke knipoogde naar Nieman en liep de RVD’er achterna. Ze hoorde Máxima in de andere ruimte zeggen: “Zie je wel. Ik word soms zo moe van de pers!”