Tête-a-tête met Snowden en een Utrechtse prostituee

Toegegeven, het lag niet voor de hand dat hij hier zou moeten schuilen, maar als voormalig medewerker van een inlichtingendienst was hij nu eenmaal een meester in het optrekken van rookgordijnen.

Edward Snowden, de klokkenluider die al weken op de vlucht was voor de bloedhonden van Obama, was via via terecht gekomen in de Utrechtse peeskamer van Angela, een goedlachse blondine. ‘Dus als ik het goed begrijp schat, ben je op de vlucht voor de hele wereld,’ vroeg Angelas. Snowden hield de lippen op elkaar. Ze trok haar beha recht en haalde haar neus op: ‘Je weet dat we hier een wolf in schaapskleren als burgemeester hebben? Tien minuten nadat hij te weten is gekomen dat jij hier zit, breng hij je hoogstpersoonlijk naar Obamaat. Binnenkort moet ik trouwens ook al vertrekken.’

‘Waarom?’, vroeg Snowden na een paar seconden, zoekend naar enige dooi in zijn ijskoude odyssee.

‘Ik ben net als jij, antwoordde ze. We luisteren allebei naar de verhalen die mensen ons vertellen, op commando van anderen. Zodra wij met die verhalen aan de haal gaan worden onze pooiers wakker en beginnen ze te bijten. Nobelprijs-winnaar of niet.’

Snowden keek langs het gordijn naar buiten, waar een collega van Angela in een hevige discussie verzeild was geraakt met een klant.

‘We zijn allemaal hoeren, wachtend op het moment dat onze pooier ons niet meer nodig heeft. Kom, we vluchten naar Nicaragua.’