Tête-à-tête: tussen Corrie van Brenk en Ton Heerts

‘Bedankt, Corrie, Ton.’ Buitenhof-presentator Kees Driehuis laat de aspirant-voorzitters van de nieuwe FNV nog wat napraten terwijl hun microfoontjes worden afgehaald. Het heeft toch iets ongemakkelijks: strijden om een ereplek bij een club die lang te boek stond als verdeeld tot op het bot.

‘Je zou dus niet onder mij willen werken, als vice-voorzitter?’ ‘Dat heb je goed begrepen, Ton.’ De redder van het poldermodel, zoals hij in sommige media wordt genoemd, kijkt om zich heen. Dit is de arena waarin hij zich thuis voelt. Hij, Ton Heerts, wordt de nieuwe voorzitter, geen twijfel mogelijk.

Toen een vertegenwoordiger van het grootkapitaal hem uitnodigde ‘eens te komen praten over zijn toekomst,’ had hij niet lang getwijfeld. Tijdens een diner werd hem mede gedeeld dat hij de uiteen gevallen vakbeweging weer aan elkaar zou lijmen, en daarvoor beloond zou worden met de positie van voorman van een nieuwe FNV. ‘Er moeten weer zaken worden gedaan in deze tijden van crisis,’ liet de vertegenwoordiger weten. Een verkiezing door leden zou de geloofwaardigheid voor de buitenwereld vergroten en daarmee was de kous af.

‘Waarom sta je hier eigenlijk?’ vroeg zijn tegenstreefster. ‘We weten allebei dat de vakbeweging anno 2013 morsdood is.’ Die had hij niet zien aankomen. ‘Morsdood? Ik heb die club voor de poorten van de hel weggesleept! Wat klets je nou?’ Hij nipte van zijn jus d’orange en slikte de irritatie over zijn reactie weg met het sap. Van Brenk praat door. ‘Ik sprak gisteren iemand die al bijna dertig bij de post werkt. Hij is al die tijd lid geweest van de vakbond maar heeft zijn functie uitgehold zien worden tot wat het nu is: een part-time baan voor moeders die tussen schooltijden door nog wat brieven bezorgen.’ ‘De markt is veranderd, Corrie. Dat kun je de vakbond niet verwijten.’ ‘Dat is waar. En zo kom je al snel tot de kern van de zaak: misschien is de vakbond wel nooit iets anders geweest dan een warme deken die over de hoofden van arbeiders werd gegooid. Dat een sloopkogel regelmatig een paar duizend arbeiders onder die deken vandaan slaat, maakt de warme deken tot een gevangenis met zachte muren.’ Heerts kijkt Van Brenk even in de ogen. ‘Waar wil je naar toe met dit poëtische verhaal?’

Van Brenk kijkt schichtig om zich heen. Niemand luistert mee als ze fluistert:

‘Op zijn best is de vakbond een schouder waar je op kunt uithuilen, op zijn slechtst een huifkar waar politiek en bedrijfsleven hun eisen op leggen om vervolgens met hoge snelheid weg te scheuren in hun Audi’s. Wij vechten tijdens deze verkiezing om een plekje op de bok van die huifkar. Zo is het toch, Ton?’ De man die symbool staat voor het hernieuwde dualisme, staart in zijn lege glas en zucht. Hij drinkt de laatste druppel vocht uit zijn glas en zegt:

‘Zo is het.’