Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Theo Hiddema en de rassenvermenging

  •  
03-09-2017
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
182 keer bekeken
  •  
Schermafbeelding 2017-06-02 om 00.51.33

© Screenshot Hiddema en Baudet bij RTL Late Night

'Is het een provocatie? Of meent hij het echt? Gelooft hij dat Nederland er op vooruit zou gaan als we maar massaal interetnisch van bil gingen?'
Theo Hiddema besnuffelt graag, meldt hij in het inmiddels beruchte interview met RTL en hij houdt ook van provoceren. Zou zijn advies aan etnische Nederlanders en Marokkanen om zich met elkaar te mengen daarmee te maken hebben? Of meent hij het echt? Gelooft hij dat Nederland er op vooruit zou gaan als we maar massaal interetnisch van bil gingen? Erg veel applaus heeft de fameuze advocaat nog niet gekregen voor zijn suggestie. Die zou seksistisch zijn, hoort men aan de linkerkant, en – realiseert razend rechts zich – de omvolking in de hand werken. Hiddema heeft zijn racistische inborst opnieuw aan den volke getoond.
Dat laatste is nog maar de vraag. Wat Hiddema suggereert past naadloos in het denken dat de grote Braziliaanse schrijver Jorge Amado  in bijna al zijn romans propageert. Een maatschappij ontleent haar kracht aan mesti’cagem. Dat is rassenvermening. Zijn heldinnen stralen allemaal grote seksuele macht uit. Dat komt omdat zij van zeer gemengde afkomst zijn. Amado kwam uit de Braziliaanse deelstaat Bahia, waar het Afrikaanse element overheerst. Die heldinnen hebben dan ook veel gemeen met de machtige liefdes- en moedergodinnen uit de candomb’le, de Braziliaanse versie van Voodoo. Overigens vind je in het werk van Amado ook de nodige mannen die deze seksuele kracht bezitten en juist door hun gemengde afkomst – blank, indiaans, Afrikaans – ten goede optreden. Wie er een klein beetje sjoege van heeft, herkent in zijn mannelijke helden net zo goed Afrikaanse godheden uit de candombl’e.
Jorge Amado stond aan de linkerkant van het politieke spectrum. Hij is een tijd lid geweest van de Braziliaanse Communistische Partij. Wat hij met seks, liefde en gemengde relaties doet, had in de Braziliaanse context een zware politieke lading. De oude elites van het land probeerden traditioneel de natie te verblanken door immigratie aan te moedigen uit Europa. Daarom hebben zoveel Brazilianen Duitse en Italiaanse roots. Dat sloeg om toen in 1942 de dictator G’etulio Vargas de kant van de Verenigde Staten koos in de Tweede Wereldoorlog mede omdat Duitse U-Boote een aantal Braziliaanse schepen naar de kelder hadden gejaagd. De Duitsers, zijnde nazifascistas, waren racistisch. De Braziliaanse elite  omhelsden nu de gedachte dat de kracht van het land zat in het gemengde bloed. Brazilië nam de genen en de culturen van alle naties ter wereld in zich op en gaf er daarna een specifieke draai aan. Dat was geen nieuw geluid. In de eerste helft van de twintigste eeuw was er een jonge generatie intellectuelen opgekomen voor wie Parijs en Londen niet langer het alfa en omega waren van de beschaving.
Brazilië was het enige Latijns-Amerikaanse land dat serieus werk maakte van zijn oorlogsinspanning: het stuurde een divisie overzee die op het Italiaanse front de Duitsers behoorlijk van katoen gegeven heeft.
Racisme is overigens altijd een belangrijk probleem gebleven in Brazilië, juist door deze manier van denken, die nu vaak genoeg gebruikt wordt om een hoogst noodzakelijke discussie te smoren want hoe dan ook: blank is rijk en zwart is arm, met uitzondering van de populaire  muziek en het voetbal. Los daarvan heeft de ideologie van culturele en etnische menging zeer positieve kanten. Het eerste boek van Amado heet “Het land van het carnaval”. Hiddema’s eerste kantoor was bij mijn weten gevestigd in Maastricht, binnen ons koninkrijk althans de hoofdstad van het Land van het Carnaval.
Zou Theo Hiddema het werk van Jorge Amado op zijn nachtkastje hebben staan? Zou hij tot bekering komen? Zou hij afstand nemen van zijn jonge vriend of hem juist meeslepen in het universum van Jorge Amado, het universum van delen en de eindeloze allesomvattende omhelzing?
Bekijk hier A Luz de Tieta, het licht van Tieta, loflied op een van Amado’s bekendste heldinnen. Het nummer wordt gebracht door Caetano Veloso, de componist, Ivete Sangalo, fameus feestzangeres en Gilberto Gil, minister van cultuur in de tijd van Lula. Caetano Veloso en Gilberto Gil hebben veel onder vervolging te lijden gehad tijdens de militaire dictatuur van de jaren zestig en zeventig.

Meer over:

opinie, theo hiddema
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.