Tijd voor een nieuwe werkelijkheid

Volgens Dibi doet wat we nu zien en horen over integratie in de media en in politiek Den Haag een grote groep jonge ‘nieuwe’ Nederlanders tekort. Een nieuwe generatie jongeren die groeit en bloeit, niet op basis van etnische achtergrond maar op basis van gedeelde interesses en idealen.

Ik ben het hartgrondig met Dibi eens. Waarom? Omdat ik deze jongeren dagelijks tegenkom. Neem afgelopen week : maandagavond mocht ik een gesprek leiden tussen politici van een Rotterdamse deelgemeente  en jongeren uit diezelfde deelgemeente.

Het stormde en regende pijpestelen en toch was de opkomst groot. Een zaal vol enthousiaste, jonge gasten (van hoofddoek tot buikpiercing, van tatoeage tot gouden kettinkje met kruishangertje) en bijna allemaal vallend onder de categorie nieuwe Nederlanders. (Als we dan toch bezig zijn, zullen we ze dan ook zo snel mogelijk gewoon Nederlanders gaan noemen? Maar dit terzijde.) Ze waren stuk voor stuk gretig, grappig en betrokken.

We begonnen de avond met het samenstellen van een top 5 van onderwerpen die voor jongeren in de deelgemeente belangrijk zijn. Eén top 5 gemaakt door de jongeren en één gemaakt door de politici, afzonderlijk van elkaar. Ik zal verder niet al teveel op de inhoud van de avond ingaan maar ik kan u vertellen, als er één overeenkomstig punt in die lijstjes zat, was het al veel. Typerend voor de gapende kloof tussen de jongeren en de politici die de regels maken. De nieuwe generatie liet zich hierdoor niet uit het veld slaan en ging de dialoog de rest van de avond vol overgave aan. Opgewekt ging ik na afloop naar huis. De vrijdag erna was ik te gast bij een debat over emancipatie van jonge vrouwen, en dan vooral met betrekking tot de loverboys-problematiek.

En weer : een zaal vol voornamelijk nieuwe Nederlandse jongeren, vol vuur in debat. In hun diversiteit  hadden ze met elkaar gemeen : ze vinden het hoog tijd voor verandering. Deze jongeren zíjn  de verwezenlijking van dat nieuwe scenario waar Tofik Dibi met zijn manifest voor pleit. Zij hebben genoeg van de waarheid van gisteren en willen het positieve nieuws zijn van morgen. En ik? Ik kan niet wachten tot de angstfabriek stopt met draaien op volle toeren en er weer plaats komt in ons land voor genuanceerde gesprekken en symphatieke manifesten, tot het doemscenario plaats maakt voor een script met happy of in ieder geval open eind.

Ik weet dat het naïef is of in ieder geval niet slim om te zeggen: ‘Het komt wel goed met Nederland en haar oude en nieuwe Nederlanders.’ Dat je dan nauwelijks nog serieus te nemen bent, of toch op zijn minst een softie die zijn kop in het zand steekt voor alle problemen waar ons land mee te kampen heeft. Maar ik doe het lekker toch.  Je verstoppen heeft geen zin, want die scenariobepalers komen er niet aan, ze zijn er al. En ze zijn met hartstikke veel, gelukkig!