Turkije, een open gevangenis voor andersdenkenden, critici, journalisten

Aan vrijheidsstrijder Selahattin Demirtas,

Keke Selahattin, dit is mijn tweede open brief in het Nederlands aan jou. Mijn eerste brief heb ik je geschreven op 15 februari 2017. Heb je die toevallig ontvangen? Ik had gehoopt dat iemand hem voor jou zou vertalen en opsturen naar de Edirne-gevangenis. Mijn lezers en ik zullen het zeker fijn vinden als je mijn brieven beantwoordt. Natuurlijk besef ik heel goed dat je zeer beperkt bent in je mogelijkheden en volledig afhankelijk bent van je advocaten. Je mag het ook in het Engels doen en anders wil ik je reactie vertalen vanuit het Turks naar het Nederlands.

Nu genoeg over mijn brief, want ik wil weten hoe het met jou gaat. Hoe breng je je dagen door tussen de vier muren in de gevangenis van Edirne? Waarom Edirne en niet in jouw geboorteplaats Diyarbakir? Krijg je genoeg tijd om je prinsesjes te zien en te spreken? Hoe lang willen ze jou nog gijzelen vanwege je democratische, moderne, verlichte ideeën en visie over Turkije?

Waarvan beschuldigen ze je eigenlijk? Wat voor feiten hebben ze voorhanden om jou te beroven van je vrijheid als een mens, vader van twee prinsesjes, Delal en Dilda, als politicus, schrijver, muzikant? Ik heb zelf ook twee prinsesjes, Havin en Avsin. Als vader kun je veel incasseren en accepteren, maar je van je prinsesjes afpakken is niet te beschrijven. Als je nu niet gegijzeld was door het systeem, had je zeer waarschijnlijk samen met je prinsesjes, Delal en Dilda, cadeautjes ingepakt en ontbijt klaargemaakt voor hun moeder voor Moederdag. Want vandaag is het Moederdag. Daarna was je naar hun lieve oma gegaan, jouw moeder, met Delal in j e ene arm , Dilda in je andere arm.

Ik kus de hand van je lieve moeder. Ik kan niet naar mijn moeder gaan of bellen om haar zachte hand te kussen, om haar te feliciteren of Moederdag te vieren, omdat ze op 13 maart 2015 is overleden. Jouw moeder leeft gelukkig nog, maar je mag van het systeem niet naar haar toegaan, haar hand kussen, haar knuffelen, haar een cadeautje geven en haar feliciteren.

Sinds 4 november 2016 zit je onterecht in de gevangenis, op bevel van Erdoğan. Zoals je weet heeft Erdoğan nieuwe verkiezingen aangekondigd voor 24 juni 2018. Had je dit verwacht? Je bent zelf ook een van de kandidaten, maar zit nog steeds in de gevangenis. Krijg je tijd en ruimte om je campagne te voeren? Wat betekenen de nieuwe verkiezingen voor Turkije en de inwoners van Turkije? Wat verwacht je van de EU-regeringen, politici, media, schrijvers? Op 24 juni 2018 kan ik helaas niet stemmen, want anders had ik zeker op jou gestemd voor jouw vrijheid.

Het huidige systeem heeft van een modern Turkije een open gevangenis gemaakt voor andersdenkenden, critici, journalisten. Weet je wat ik vooral niet snap van sommige hypocriete Turken en geassimileerde-Koerden? Ze wonen hier in Europa, genieten van alle sociale voorzieningen, democratie, vrijheid van meningsuiting, maar in Turkije zijn ze tegen alles wat anders is dan henzelf, hun visie, hun geloof en zijn ze pro een antidemocratisch systeem. Mijn tweede verbazing geldt de rol van de Europese regeringen. Dat ze zo muisstil zijn als het gaat over het ondemocratische en dictatoriale systeem in Turkije.

Keke Selahattin, ik wens jou heel veel wijsheid en sterkte, succes tussen die vier muren in de gevangenis van Edirne. De geschiedenis herinnert vrijheidsstrijders als helden en dictators als een schande.

Veel liefst uit het land van Havin en Avsin, Hollanda.