Twee paar hoge hakken, echte liefde

“Je moet het nu niet aan de grote klok gaan hangen hoor, dat je lesbisch bent. Je denkt misschien dat het allemaal zo open-minded is in Nederland, maar dat valt nog vies tegen. Potentiële opdrachtgevers vinden daar misschien ook iets van. Maar verder maakt het mij natuurlijk niets uit.”

Dat zei mijn moeder toen ik vertelde dat ik serieus verliefd was geworden op een vrouw. En ze bedoelde het goed, want dat doen moeders: het goed bedoelen. En er is tenslotte geen ‘verkeerde kant’.

Toen kwamen de kinderen. Ik heb leuke kinderen, maar nu kwam het erop aan of ik ze inderdaad tot ruimdenkende, niet moraliserende personen had opgevoed die snappen wat geluk betekent. Ook als jouw geluksingrediënten afwijken van wat gewoon is. “Ga je nu je haar afknippen, je okselhaar laten groeien en bij de landmacht?”, vroeg mijn zoon van veertien. En of ik niet metéén mijn relatiestatus wilde aanpassen op Facebook.

Mijn oudste dochter van zeventien vond het belachelijk en “een fase”. Maar daar is ze, een half jaar later, op teruggekomen en ze ziet nu ook de voordelen van een extra vrouw in huis met hoge hakken en een goed gevulde beauty case. En de jongste, ach, de jongste. Die was allang verliefd op haar. Hij hoopt vooral dat hij eerder met haar mag trouwen dan ik.

Ik lichtte relevante exen in. Om nou te zeggen dat ze een gat in de lucht sprongen, is wat overdreven, maar ergens waren ze wel blij: het lag dus niet aan hen.

De buren vroegen zich ook steeds meer af hoe het nou precies zat, met die hooggehakte rooie vamp bij mij in huis. Ik woon in zo’n straat met buurtbarbecues, samen voetbal kijken en cupcakes bakken met de meiden. Ze waren verward, de buren. “Zoen haar nou maar gewoon plat op haar bek”, zei mijn directe buurman. “Dan is het maar duidelijk. Iedereen vraagt zich af of je nu pot bent geworden.” Ik vind pot een stom woord, trouwens. Maar mijn buren bleken ook maar gewoon mensen die wilde weten waar ze aan toe waren en toen ze het officieel wisten, was het nieuwtje er ook snel weer vanaf.

Rest nog de grote boze buitenwereld. “Dus ik zit hier mijn hele avond te verdoen met twee potten?”, stelde een man in de kroeg met wie we daarvoor een gezellig gesprek hadden. Hij gooide een briefje van twintig op tafel en ging boos weg. Op straat laten we elkaars hand toch maar los als we langs een groepje mannen moeten lopen, omdat ze anders willen weten of we echt geen piemel missen.

Maar er is nog een andere groep. Als je anders bent dan de rest, dan zijn er veel mensen die vinden dat wel wat recht hebben op speciale aandacht, juist omdat ze er ‘zo ontzettend oke mee zijn’. Als we dansen wuiven we regelmatig quasi-lachend de trio-voorstellen weg en leggen we uit dat we niet van plan zijn om ingeslapen relaties te redden die een boost nodig hebben.

“Wie van jullie twee is het vrouwtje?”, vroeg laatst wéér iemand. We kijken elkaar dan aan en halen onze schouders op. Ik wou dat ik het wist. Mijn vriendin is handig met technische dingen, maar achteruit inparkeren is een drama. Zij doet de was, heeft ruimtelijk inzicht en kookt vaker dan ik. Ik ben kostwinner, heb een hekel aan zeurende vrouwen die geen oplossing willen voor hun probleem, maar er “gewoon even over willen práten”. En ik gil als ik een spin zie.

Obama sprak in zijn inauguratierede over homostellen:

Our journey is not complete until our gay brothers and sisters are treated like anybody else under the law.”

Daar zijn we in Nederland gelukkig al een stuk verder mee, wettelijk gezien dan. We mogen trouwen, kinderen krijgen, de erfenis is bij wet geregeld en Mariska de Haas wordt gelukkig nog steeds op haar vingers getikt als ze zich druk maakt om de liefde in al haar vormen. Maar de weg naar échte acceptatie van een man met een man, of een vrouw met een vrouw, die is nog heel modderig en hobbelig.