Uitstelgedrag

Afgelopen weekend had het oudste boefje Sent buikgriep én begaf onze wasmachine het; een onhandige combinatie. Nu lekte onze wasmachine al een tijdje en maak ik mezelf achteraf wijs dat het rationeel was te wachten tot de wasmachine er volledig de brui aan gaf. Maar eigenlijk had ik gewoon last van uitstelgedrag.

Rationeel denken, analyseren, beslissen geeft mensen het gevoel dat ze de controle hebben. En dat is plezierig, omdat de wereld om ons heen zo complex is geworden. Uit experimenten blijkt dat als je mensen een opdracht geeft, ze denken dat ze de vragen heel rationeel beantwoorden, maar het deel van de hersens dat tijdens de beantwoording van de vragen geactiveerd is, blijkt het emotionele deel te zijn. Tegelijkertijd is het zo dat die emoties ons juist kunnen helpen om een rationele beslissing te nemen. Dat wil zeggen, emoties stellen ons in staat onderscheid te maken tussen dat wat belangrijk is en dat wat minder belangrijk is.

Met mijn uitstelgedrag liet ik tegelijkertijd de controle los. Uitstelgedrag hangt echter niet alleen samen met een gebrek aan zelfbeheersing, maar houdt ook verband met het feit dat mensen de neiging hebben om de toekomst minder zwaar te laten meewegen in hun beslissingen. We weten bijvoorbeeld uit experimenten dat kinderen het moeilijk vinden zelfs maar een paar minuten te wachten om drie marshmallows te krijgen als ze er nu één kunnen krijgen; en ze vinden het nog moeilijker als ze moeten kijken naar die heerlijke traktaties tijdens het wachten.

Wat was het fijn geweest als ik deze kennis had toegepast en eerder een expert naar mijn wasmachine had laten kijken. Maar dan had ik verder moeten zoeken naar een onderwerp voor mijn column.

Was mijn uitstelgedrag dan toch rationeel?

Dit artikel verscheen eerder op de website van Vox Magazine

Volg Esther-Mirjam ook op Twitter