Verademing

Een verkenning van elkaars standpunten, nuanceringen, uitleg, elkaar vaak gelijk gevend, soms licht afwijkend. Het was een VERADEMING.

Je kon rustig meedenken, je eigen mening vormen (die in mijn geval strookte met die van Halsema en Heertje), het tempo was te volgen, en de informatie bleef hangen. Er was, hoe kort zo’n gesprek ook altijd is, toch gelegenheid een visie op de toekomst te ontvouwen die niet van partijpolitieke puntjes aan elkaar hing. Niemand riep elkaar ter verantwoording of troefde de ander af. Wat een verschil met die opgefokte discussies waarmee we tegenwoordig worden doodgegooid. Wie vangt het beste de vliegen van de ander af lijkt daarbij het doel.

Het zou voor de politieke geestesgesteldheid van het geïnteresseerde deel van ons stemvolk heilzaam zijn meer van dit soort gesprekken op de televisie te organiseren.

Na het ‘gesprek’ dat Job Cohen moest voeren met Sven Kockelman (Oog in Oog) wist ik nog beter waarom. Dat gesprek benam me de adem door de bijterigheid, de snelheid, de mitrailleursnelheid waarmee de vragen op Cohen werden afgevuurd. Van dat hele gesprek zijn me alleen Cohens uitspraken over een eventuele missie naar Uruzgan bijgebleven, omdat dat ‘nieuwtje’ (de PvdA draait) ruim gelekt is van tevoren, zodat het de afgelopen dagen overal rondgeblazen werd. Verder kon ik alleen maar zien dat Cohen zijn handen op tafel had, zijn oude autoritaire vaderlijke zelf had hervonden (na het zwakke optreden in Nova) en dat Kockelman ongeveer klaar kwam op zijn eigen fantastische vragenvuur. Zinloos gesprek waar ik alleen maar opgefokt en moe van werd.