Vermoord om een wasje

De reden is dat het straatbeeld dan verpest wordt. Verpest, ja. Over de hele wereld maken fotografen de mooiste foto’s van hagelwitte lakens die wapperen in de wind, roze rompertjes die bungelen in de zon en kanten kleedjes aan Spaanse balkonnetjes. Je kan er zelfs ansichtkaarten en posters van kopen. Maar in het land van de onbegrensde mogelijkheden verpest dat tafereel het straatbeeld. Er is zelfs een keer iemand door een buurman vermoord omdat hij zijn was in de tuin had opgehangen.

Om de gekheid compleet te maken is er ook een actiegroep met de naam ‘Right to Dry’. Op het moment zijn ze bezig met een documentaire. De trailer http://www.youtube.com/watch?v=7gm2ZL1CVWU van ‘Drying for Freedom’ staat al online. De, hoe zal ik ze noemen, waslijn-activisten trekken door het land om te strijden voor hun droogrechten. En voor het milieu. Amerika telt 88 miljoen drogers die per stuk goed zijn voor ongeveer een ton CO2 uitstoot per jaar. Daar valt dus een hoop milieubesparing te halen. Maar echt warm lopen de Amerikanen niet om hun ingesleten gewoonte (en nog steeds statussymbool) op te geven.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelf ook behoorlijk verslaafd was, of nog eerlijker: verslaafd bén aan mijn droger. Ik heb hem nog maar drie jaar, maar het is één van de fijnste apparaten in huis. Als ik de avond voordat ik ga sporten ontdek dat mijn sportkleren nog vies zijn, gooi ik ze even in de wasmachine en de droger en kan ik alles weer schoon aan. Dat ding heeft me enorm veel werk bespaard. Zelfs op de warmste dagen van het jaar liet ik hem nog draaien. En dat terwijl ik tien meter verderop zo’n nostalgische droogmolen in de tuin heb staan.

Maar één van de doelstellingen uit mijn persoonlijke klimaatconferentie is dat ik ga afkicken. Als ik helemaal niet meer automatisch zou drogen, zou ik 11 % van mijn jaarlijkse energieverbruik kunnen besparen, maar dat gaat denk ik niet lukken. Alleen bij de grote lakens en in echte noodgevallen (vies beddengoed van de kinderen waar ze gelijk weer op moeten slapen) mag ik hem nog gebruiken.

Als ik de droger toch gebruik, gaan er nu ook twee dryerballs van Ecozone mee de trommel in. Die heb ik gekocht op www.bespaarbazaar.nl en volgens de omschrijving is het wetenschappelijk bewezen dat ze de droogtijd met 25 % verkorten. De twee speelgoed-achtige ballen met stekels (het zijn net kleine egeltjes) schijnen je natte kledingstukken uit elkaar te houden tijdens het drogen, waardoor ze sneller droog worden. Vooralsnog heb ik daar niets van gemerkt, maar ze richten ook geen schade aan dus blijf ik ze nog maar even proberen. En verder probeer ik netjes om de dag mijn mand vol was naar de zolder of bij goed weer de tuin te sjouwen voor een ouderwetse ophang-sessie. Daarvan weet ik in elk geval wél zeker dat het energievoordeel wetenschappelijk bewezen is.

Maar het afkicken gaat lang niet altijd even makkelijk. Het kost me veel meer tijd en soms ben ik op zoek naar kleren die nog niet droog blijken te zijn. Ik ga ook nog veel te vaak de mist in. Mijn droger staat – zoals bij iedereen waarschijnlijk – pal naast de wasmachine dus de verleiding om die natte klets in één vloeiende beweging over te plaatsen is enorm. Daar heb ik nu wat op verzonnen. Een paar weken geleden heb ik de stekker uit mijn vriezer gehaald. Die stond in de schuur en ik ontdekte dat ik daar eigenlijk nooit kwam. Er zat genoeg voedsel in voor dagen, maar ik was het volledig vergeten. Mijn droger gaat nu naar de plaats waar de vriezer stond zodat ik niet meer in de verleiding kan komen er even snel een was in te stoppen. En als ik dan toch snel een was wil drogen, zal ik eerst door de tuin naar mijn schuur moeten lopen. En dan moet ik langs mijn nostalgische waslijn. Die waslijn waar die arme, zielige Amerikanen geen gebruik van mogen maken omdat ze het straatbeeld dan verpesten. Als dat geen goede stok achter de deur is…