Verzekeraars, blijf van onze zorg af!

Zelfs minister Schippers vroeg zich onlangs openlijk af of de zorgverzekeraars niet te veel macht hebben. Ik zal u het antwoord verklappen, voor zover u nog niet begreep dat het om een retorische vraag gaat: de zorgverzekeraars hebben heel veel te veel macht.

Ze werken niet enkel met de officiële regels, ze voegen er domweg hun eigen eisen aan toe. Op mijn werkplek, een gecertificeerde GGZ-instelling, die alles keurig volgens de wettelijke regels uitvoert, krijgen we met steeds meer belachelijke eisen te maken. Terwijl we aantoonbaar bovengemiddeld scoren in zowel de uitkomsten van onze behandelingen als de klanttevredenheid.

Geen vergoeding

Zo moeten we van tevoren toestemming vragen bij bepaalde zorgverzekeraars om een behandeling te mogen starten, anders krijgen we naderhand niet betaald. We zijn namelijk maar klein, en krijgen daarom geen zorgcontracten aangeboden. Dus financieren we alle behandelingen zelf voor, om ze pas achteraf te declareren. Dat heet restitutie en is wettelijk nog altijd mogelijk, en gangbaar. Maar steeds vaker krijgen we achteraf te horen dat er geen vergoeding zal plaatsvinden, omdat men vindt dat we iets niet goed hebben gedaan. Als het om ontevreden klanten of totaal mislukte behandelingen zou gaan kan ik me daar nog iets bij voorstellen, maar hier gaat het zonder uitzondering om bijzaken, die los staan van de uitkomst van de behandeling. Denk bijvoorbeeld aan de inzet van een fysiotherapeut, voor bijvoorbeeld running-therapie als onderdeel van een depressiebehandeling (dat leidt volgens recent Scandinavisch onderzoek tot significant betere uitkomsten). Ongebruikelijk in veel GGZ-instellingen, maar het mag, en onze klanten waarderen het bijna altijd enorm.

Dieptepunt Het dieptepunt werd wat mij bereikt toen we een doortimmerd plan indienden om iemand liefst 3000 minuten zorg te gaan bieden. Zonder enig argument, laat staan een toelichting, kregen we toestemming voor een behandeling van 1800 minuten. Wat moet je dan? De patient duperen en zeggen dat het plan niet door kan gaan, of je schikken in dit vonnis, terwijl jouw professionele inschatting is dat er echt meer tijd nodig is? Het is kiezen tussen twee kwaden: niets doen, of het half doen… Dat we zuinig met ons geld om moeten gaan, en dat het goed is dat er eisen worden gesteld, en dat er controles plaatsvinden: allemaal prima. Maar zorg speelt zich af tussen twee partijen die elkaar moeten vertrouwen rond een zorgvraag. De zorgvrager (ook wel patient genoemd) moet vertrouwen hebben dat de hulpverlener (dokter, therapeut) zijn of haar vraag goed begrijpt en op een deskundige manier behandelt. In dit proces is iedere andere partij slechts een mogelijke stoorzender. Dat dit in het geval van zorgverzekeraars een onvermijdelijk iets is, accepteer ik. Maar dat ze zich in de inhoud mengen zonder enige inhoudelijke deskundigheid gaat echt te ver. Bemoei je er niet mee, tenzij je iets toevoegt!