Verzuchtingen rond Sigrid Kaag

Zondagavond zond de VPRO de van tevoren al veel gesmade en besmeurde documentaire uit over Sigrid Kaag. Meteen werd duidelijk waarom zij zoveel haat, rancune en verbale agressie oproept. Zij is een voorname vrouw. Zij beweegt zich in de hoogste kringen en gaat toch met iedereen goed om. Ze huwde een Arabische heer, die je eerder rond 1925 op de Corniche van Alexandrië ziet flaneren, de Progrès Egyptien uit de rechterzak van zijn witte colbert stekend, dan tussen het geteisem op de Scheveningse boulevard van nu. Zulke voornaamheid kwam je vroeger vaak in de VVD tegen voor die partij overgenomen werd door patsers, al dan niet behept met Wiegeliaanse quasi-deftigheid.

Dat maakt mevrouw Kaag tot een vreemde eend in de bijt van de Hofvijver. Ze heeft door haar internationale carrière in de diplomatie niet van nabij meegemaakt hoe de vergoddelijkte Pim in een paar maanden de politieke cultuur veranderde. Hij introduceerde het aanwijzen van zondebokken als electoraal aantrekkelijk alternatief voor het zoeken naar oplossingen. Hij gaf burgerrecht aan hufterigheid en de snijdende sneer.

Als voornaam persoon reageert mevrouw Kaag hierop met een enkele verzuchting. Zij heeft zich door Assad nooit laten intimideren. Ze reageert verbaasd op de aantijgingen van het canaille waar ze sinds haar ministerschap dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ze benadert die met sociologische afstandelijkheid. Je zou haar bijna bij wijze van demonstratie je stem gunnen. Als een gebaar tegen de dominantie van de onbeschoftheid. En om afstand te nemen van concurrerende partijleiders voor zover ze in het gevlei proberen te komen bij de rancuneuze kleinburger die niet voor zichzelf weet op te komen en daarom anderen een poepie wil laten ruiken.

Toch is dat lastig. Dat komt door een ander aspect van de culturele revolutie die Pim Fortuyn destijds pleegde: in de politiek gaat persoonlijkheid boven inhoud. De sportjournalistiek heeft allang afscheid genomen van de vraag “Hoe voelt het nu?” na

afloop van de wedstrijd. In de politieke verslaggeving is dit het centrale thema geworden. Premier Rutte krijgt de kans om eindeloos leeg te lopen over wat het politieke jaar in zijn ziel teweegbracht. Wopke Hoekstra mag uitgebreid emmeren over zijn Liselotte. Politici geven voor dat zij belangrijke beslissingen in hun eigen carrière eerst aan de keukentafel willen bespreken. Wat zij voor hebben met Nederland, doet er minder toe. Debatten worden verslagen als voetbalmatches. Het gaat er niet om wat het beste kan gebeuren. Het gaat erom wie de bal heeft en welke combinatie van spelers op het veld domineert.

We weten sinds zondagavond hoe de stank van de Haagse moerassen op mevrouw Kaag overkomt. Wat zij wil met Nederland bleef in het duister.

In een volwassen land is politiek beurtelings strijd en wederzijdse beïnvloeding door ideeën. Je kunt kiezen tussen verschillende visies op de toekomst. Dan houdt de minister van Gezondheidszorg een kerstrede om de situatie uiteen te zetten. Hij laat zich niet door een aangeklede aap verleiden om White Christmas te zingen. Dat is namelijk geen niveau. Dat is offeren aan de geest van het plebs.

Mijn vader was letterzetter. Op het dressoir staan zijn jubileumspeldjes van de bond. Hij was een arbeider. Hij heeft mij manieren bijgebracht. Hij zorgde dat ik kon doorleren. Hij was bezield van een idee : dat de gewone mensen eindelijk kansen zouden krijgen. Niet om wraak te nemen, niet om  weerlozen beter in de grond te kunnen trappen maar om wat te doen met hun eigen leven. Hij had zich doodgeërgerd aan de goedkope trucjes waarmee politici mensen van zijn slag proberen te lijmen. En hoe de media hen daartoe alle kans geven.

Op wie moet je vandaag de dag in godsnaam stemmen?