Vestia, wij verdienen een antwoord!

Vorige en deze week heb ik stukjes gevolgd van de Parlementaire Enquete Woningcorporaties. Wat me vooral opviel was de ontwijkende manier van antwoord geven, het geen verschil kunnen aanbrengen tussen dat wat kan en dat wat rechtvaardig is, en het ie-de-reen de schuld geven. De Minister, de toezichthouders voorop. Ontluisterend.

Ik vraag me af hoe ze waren toen ze nog leiding gaven. Of hoe deze mensen erin slagen iets simpels te doen als een brood kopen. Zouden ze toen ook zo vaag zijn?

– “Wilt u  koffie , mijnheer Staal?”

– ‘Ik moet u dan eerst iets over de context vertellen. Koffie is een meestal warm genuttigde drank die onder andere het oppeppende middel cafeïne bevat.’

– “Maar wilt u een kopje koffie? Zwart? melk, suiker?”

– ‘Koffie wordt gemaakt van de ontvelde, gemalen, gedroogde, en geroosterde zaden van de koffieplant. Deze zaden worden koffiebonen genoemd. Botanisch gezien is de vrucht van de koffieplant echter geen boon maar een steenvrucht, en het zaad dus een pit. Bonen in de plantkundige betekenis van het woord zijn vruchten en geen zaden. Tijdens het roosteren van de koffiebonen – ook wel branden genoemd – ontstaan zo’n 700 verschillende chemische stoffen. De gebrande koffiebonen worden gemalen en ongemalen verkocht.’

Dat gelooft toch niemand? Ik kan me  de frustratie van het oud-raadslid  dat vanaf de publieke tribune Staal verzocht om antwoorden goed begrijpen. Geef. eens. antwoord.

De woningbouwcorporaties zijn de volgende instituties het maatschappelijk vertrouwen beschaamd hebben. Banken en verzekeraars hebben dat al eerder gedaan door producten te verkopen die vooral de bank ten goede komen, en niet de consument.

Minimaal vanaf 2008 was duidelijk dat Staal een zeer hoog salaris ontving, maar pas nu meer over de bedrijfsleiding duidelijk wordt, is dat voor  iedereen  een probleem. Vanaf 2011 bleek dat de problemen bij Vestia enorm waren, maar pas in 2012 werd daarover de openbaarheid gezocht. Het probleem is dus nóg groter dan we allemaal denken. Toezichthouders, het Ministerie en de commissarissen hebben jarenlang niet doortastend, niet doortastend genoeg of in ieder geval niet kritisch genoeg de gang van zaken bij Vestia gevolgd, en in stand gehouden. Staal en De Vries konden er mee wegkomen.

Toen deden ze alsof ze de zaak onder controle hadden en precies wisten waar ze mee bezig waren.

Nu doen ze alsof ze antwoord geven.

Zo houdt de ene metawerkelijkheid de andere in stand. Zowel toen als nu wordt een spel gespeeld. Toen konden ze ermee weg komen; als ze dat nu weer doen, zal de argeloze toeschouwer nog meer vertrouwen verliezen in nog meer instituties: ook de Kamer verliest dan – nog meer –  aan gezag.