Vluchtwegen, noodknoppen en beveiligingsagenten

Ik had verwacht dat ik rechtsomkeert zou mogen maken, toen ik naar mijn bijbaantje bij de gemeente Amsterdam ging. De avond daarvoor had ik op prime-timetelevisie uit de doeken gedaan hoe ik mijn eigen kat de nek om had gedraaid en vervolgens tot tas had verwerkt.

Meisjes in roze jurkjes behoren niet echt tot de standaardmedewerkers op locaties waar vuilophalers en straatwerkers schaften, en mijn glazen hokje met grote rode knop was zo gepositioneerd dat alle gemeentewerkers mij tenminste twee keer per dag passeerden. Ja, ik was populair en elk excuus om een praatje met mij te maken was er een. Zo kreeg ik in een tijdsbestek van slechts een paar maanden een tamelijk compleet beeld van het reilen en zeilen van putjesscheppers, tegelleggers, conciërges, milieuagenten en al het soort ambtenaarmensen dat gewoonlijk alleen buiten de schafturen naar meisjes in roze jurkjes kon fluiten.

Ik wist nooit zo goed hoe te reageren op alle ontboezemingen waar die de mannen stuk voor stuk mee kwamen in dat glazen hokje. De conciërge die elke dag opnieuw zijn verhaal kwam doen over de enorme schande dat de twee collega’s die onlangs met pensioen waren gegaan niet werden vervangen. Ergens ‘vanuit boven’ was bedacht dat door de mogelijkheden van het internet van tegenwoordig minder post kwam en ze dús ook minder conciërges nodig hadden om die pakjes en enveloppen intern op alle werkplekken te krijgen. Logisch. Dacht ik. Maar deze meneer en zijn collega conciërges hadden daar hele andere ideeën over. Om af te dwingen dat ze gewóón weer twee nieuwe collega’s kregen hadden ze met elkaar afgesproken dat ze het werk ‘lekker nooit meer af gingen hebben’. Om de tijd te doden kwamen ze om beurten krantjes lezen in mijn glazen hok.

Bizar vond ik ook de twee milieuagenten die redelijk wat aanzien hadden want ze hadden een eigen kantoor op de werf. Daarnaast hadden ze geloof ik ook een soort van kostuumachtig iets. Iets waardoor ze er belangrijk uitzagen in ieder geval. Los van het gegeven dat ze ‘meer recht’ hadden (claimden) om lang bij de ingang van mijn glazen hokje te blijven staan waren het ook een beetje patsers. Ze konden het zich permiteren om mij zo nu en dan te trakteren op een kaasbroodje uit de kantine en de automaat-koffie vloeide rijkelijk.

Op een dag kwamen ze grinnikend binnen (ze waren altijd samen) ‘Weet je waar we nu al 3 dagen mee bezig zijn?’ Ik keek ze vragend aan. -’Het uitschrijven van één proces verbaal, Haaahahahahahahahaha!!!’

Zo rond die tijd ging in het stadsdeelkantoor het verhaal rond dat het meisje in het roze jurkje waarschijnlijk in staat was tot meer dan het drukken op de grote rode knop.

Ik werd overgeplaatst.

Het stadsdeelkantoor was een verademing. Het was er schoon, er kwamen ongeveer net zo veel mannen als vrouwen over de vloer en ik had over het algemeen ook echt wat te doen. Wanneer ‘burgers’ binnen kwamen stuurde ik ze naar de juiste persoon of afdeling en in het geval van paspoort aanvragen controleerde ik pasfoto’s op geschiktheid. Mijn Surinaamse collega ‘Judith’ die zich omhoog had gewerkt van schoonmaakster tot telefoniste was geen gemakkelijke tante, maar al gauw voelde ik precies aan wanneer ik even een opmerking moest maken over hoe goed een kledingstuk of accessoire haar stond. Haar gezicht klaarde daardoor zo op dat het voltallig ambtenarenkorps mij de rest van zo’n dag dankbaar was. Ja, ik zat hier op mijn plaats.

Met een versnelde hartslag liep ik het kantoor binnen. Ik had vroege dienst wat normaal gesproken betekende dat ik in mijn eentje de werkplek achter de balie betrad om de computers op te starten.

‘Goedemoooorgen’ klonk het vanuit de ruimte die nog leeg had moeten zijn. ‘Ja, ik heb even een noodplannetje gemaakt’ – En terwijl mijn verbaasde blik totaal werd genegeerd vervolgde deze persoon zijn introductie met een heel verhaal over vluchtwegen, noodknoppen, beveiligingsagenten en invalmedewerkers, móchten er ineens boze mensen voor de deur staan omdat ze mij op televisie hadden gezien. Of ik nog vragen had?

Lees ook: Wilde een politieke partij wel met mij geassocieerd worden?

De Duitsers zijn uitgeschakeld en andere waargebeurde verhalen beleefd en verteld door een meisje met de zelfbedachte naam TINKEBELL verschijnt op 28 februari.

Hoe je aangestaard kunt worden door een muis met een feestmuts op. Welke types tegenwoordig kaas maken. Mannen die vermeden moeten worden om de viezigheid op hun piemel. Hoe je aangeklaagd kunt worden door depressieve hondenbezitters. Waarom je een psychiater ook preventief kunt bezoeken. Over Boy. Over niet opgegeten boterhammen. Over alleen zijn. En ook: Wat hamsters, politiek en portretschilderkunst met elkaar te maken hebben…

Volg Tinkebell ook op Twitter