Voetbal is emotie

Vooruit, ik was niet helemaal lekker, maar ik zat er klaar voor. Voetbal op de zaterdagavond op kunstgras. Dat is natuurlijk niet het ideale plaatje wat je kunt hebben van een voetbalwedstrijd, maar ik heb me daar al tijden bij neergelegd. Kunstgras is geaccepteerd in de Nederlandse eredivisie. De aftrap mis ik omdat mijn vrouw nog een serie af wil kijken en gelijk heeft ze. Toch lig ik onrustig onder een fleece deken. Enerzijds geërgerd omdat ik een feestje voorbij moet laten gaan, maar anderzijds omdat de dialogen op televisie nog niet naar een einde van de serie neigen. Voetbal is emotie.

Ik zou het de scheidsrechter graag vertellen. Voetbal is emotie Serdar, daar ontkom je niet aan. Voetbal: twee strijdende teams die vechten voor punten. Voetbal is in sommige gevallen oorlog, tot het fysieke aan toe. Bij het spel komt adrenaline kijken, woede, ongeloof en dus getergde reacties.

Serdar ik zou graag met je praten over voetbal. Want ik heb het idee dat je een beetje doorgeslagen bent. Vorig seizoen vond ik je een verademing, een goede scheidsrechter binnen het corps. Of, zoals Dick Advocaat het zei, je kunt het ver schoppen. Ik zou je tijdens dit gesprek willen zeggen, voetbal is van het volk en niet van jezelf. Gelukkig kan ik vrijuit praten. Van de KNVB heb ik niets te duchten. Kritiek mag ik hebben, op mijn bank, achter mijn laptop, op straat en in de bus. In het spel, Serdar, moet respect zijn. Van iedereen, dus ook van de scheidsrechter. De scheidsrechter mag onder geen beding zijn autoriteit gebruiken om respect af te dwingen. Helaas, beste Serdar, ik zag het bij je.

Dat tikje op de wang bij Dick Advocaat? Waar kwam dat in hemelsnaam vandaan? Belangrijker, welke kaart zou er getrokken worden als bijvoorbeeld een Mark van Bommel dit bij jou had gedaan. Ik gok dat er onherroepelijk een gele dan wel rode kaart getrokken werd. Want Serdar, een dergelijke scheidsrechter ben je geworden.

Met kaarten dwing je geen respect af, dat doe je alleen als je goede beslissingen neemt, als je gezien had dat er voorafgaande aan de goal van Georgino Wijnaldum hands was gemaakt. Of als jij zelf de waarnemer was bij het ‘duwtje’ van Bommel, en niet gestuurd door je vierde man een kaart had getrokken. Geel trek je bij charges, als de tackle te hard is, als een beloftevolle aanval bruusk wordt afgebroken. Dan trek je geel. En ja, Serdar, er komen dan reacties van spelers, die spelen hoog in de emotie, die zullen geagiteerd zijn bij een beslissing die in hun ogen fout is. Ik betwijfel of het trekken van een gele kaart dan de manier is om de kritiek te stoppen. Ze zullen zich niet serieus genomen voelen, ze zullen denken dat zij ondergeschikt aan je zijn, die alleen om zijn eigen gelijk te halen de discussie omtrent een vermeende overtreding niet aangaat. Je kunt het ook wel eens fout hebben. Besef dat.

Maar Serdar, ik ben het met je eens. Respect moet er zijn, ik vind het een akelig woord geworden, dat wel. Liever spreek ik over fatsoen. Fatsoenlijk is te accepteren dat voetbal emotie is, dat twee strijdende teams het met elkaar en met de arbitrage oneens zijn. In dat spel ben jij de waakhond, maar je mag nooit op de stoel van een rechter gaan zitten, nooit je autoriteit gebruiken om mensen jouw wil op te leggen. Jouw wil is namelijk niet altijd de wil van anderen, je bent niet alleen de voorvechter van het fatsoen. Dat is iedereen op het veld, durf ik te wedden.

Je optreden in de wedstrijd Heracles-PSV vond ik bedroevend, en dat respect wat je vorig seizoen hebt opgebouwd, slinkt. Je maakt met je eigen kruistocht het voetbal monddood. Je haalt de angel er uit. Voetbal mag geen heropvoeding zijn, voetbal, beste Serdar, is emotie, daar ben jij onderdeel van. Je fluit in dienst van het spel, vergeet dat niet!

Respect!