Voor Marokkaanse vrouwen is de breinaald goed genoeg

Ooit was het recht van de vrouw op lichamelijke integriteit iets waar zich progressief Nederland als één man achter schaarde. Waar ook ter wereld een vrouw zich bevond, het recht met haar lichaam te doen wat zij wilde, inclusief te kiezen voor abortus bij ongewenste zwangerschap, was onvervreemdbaar voor iedere weldenkende burger. Alleen aartsconservatieve katholieke bisschoppen en bible-beltprotestanten dachten er anders over en werden – terecht – weggehoond.

Hoe anders lijkt dit anno 2012 te liggen. De missie van de Nederlandse abortusboot naar Marokko heeft geleid tot een aantal bijzonder onverkwikkelijke reacties, vreemd genoeg in kringen die je niet direct als conservatief zou omschrijven.

GPD-journalist Harald Doornbos, die ik een paar dagen geleden nog prees om zijn onverschrokken berichtgeving vanuit Syrië, ziet in de missie van Women on Waves naar Marokko een vorm van “cultuurimperialisme” en vraagt zich af of de boot “kralen en spiegeltjes” aan boord heeft “voor de Marokkaanse inboorlingen”.

Je moet maar durven. Blijkbaar is het oké het moorddadige regime van de Syrische president Bashar al-Assad aan de kaak te stellen, maar inmenging in een beleid dat jaarlijks leidt tot de dood van honderden Marokkaanse vrouwen als gevolg van illegaal uitgevoerde abortussen, is uit den boze. Doornbos’ twittervrienden vallen hem bij met termen als “betweterigheid”, “kolonialengedrag” en – jawel, daar is ie weer! – “imperialisme”. Men noemt hen niet voor niets followers.

Misschien was Harald Doornbos zo gefixeerd op het strijdverloop in Syrië dat hij had gemist dat de abortusboot was uitgenodigd door een Marokkaanse non-profit organisatie. Maar wanneer hij hier door een oplettende tweep op wordt gewezen, maakt hij het nog bonter: M.A.L.I. (Mouvement Alternative pour les Libertés Individuelles) zou een door het westen gesteunde organisatie zijn, onbetrouwbaar dus (u weet: het westen is De Grote Satan). Het abortusvraagstuk zou helemaal niet spelen in Marokko, “onbespreekbaar” en “onmogelijk” zijn, worden gezien als “van de duivel”.

Onbespreekbaar? In juni werd er in de hoofdstad Rabat nog een congres gehouden over het vraagstuk, georganiseerd door AMLAC (een andere Marokkaanse non-profit organisatie die strijdt tegen illegale abortussen) en al in 2010 publiceerde het progressieve weekblad TelQuel een artikel getiteld: ‘Abortus: Eindelijk praten wij erover’. Gemist, Harald?

En “onmogelijk”? AMLAC schat het aantal abortussen in Marokko op 800 per dag (600 “medische” en 200 “niet-medische”, de horror van die laatste wil je je niet eens voorstellen). Dat zouden er praktisch 300.000 per jaar zijn, bijna tien maal zoveel als in Nederland!

Blijkbaar weet Doornbos ook niet dat in Tunesië, geografisch en cultureel toch niet zo heel ver van Marokko verwijderd, abortus wel is toegestaan (en dat – u vermoedde het al – het aantal abortussen daar op 20 maal zo weinig wordt geschat).

Nu zou ik het best begrijpen als Doornbos stijf staat van de posttraumatische stress na zijn belevenissen aan het front, dus hij mag rekenen op een beetje begrip mijnerzijds, maar om nu vanuit zijn standplaats Islamabad in Pakistan te pretenderen waarover Marokkanen wel en niet spreken? Schoenmaker, blijf bij je leest.

FrontaalNaakt-hoofdredacteur Peter Breedveld heeft dat excuus natuurlijk niet, zijn frontlijn loopt niet tussen Homs en Aleppo, maar van Rijswijk naar Amsterdam. Toch weet ook Breedveld dat de abortusboot een gevaarlijke inmenging is in Marokkaanse aangelegenheden. Dat vrouwen niet zelf over hun lichaam mogen beschikken is prima, want “het is daar verboden. Punt.”

Blijkbaar gelooft Breedveld heilig in het territorialiteitsbeginsel: wat de wet in een land is, daar moet je je niet mee bemoeien. Alleen jammer dat hij niet consequent is. Het omgekeerde, buitenlandse inmenging in wat je Nederlandse aangelegenheden zou kunnen noemen, mag namelijk best. Een Curaçaose minister die zich druk maakt om een non-issue als de rol van Zwarte Piet tijdens het Sinterklaasfeest, mag op volmondige steun uit frontaalnaakte hoek rekenen.

Breedveld zou zichzelf niet zijn als hij niet nog een stap verder zou gaan dan Doornbos. Hij tweet: “Er is een Somalische besnijdenisboot onderweg naar Nederland.” Uh, oké. Het recht op abortus en de gedwongen besnijdenis van meisjes: precies hetzelfde. O nee, wacht, dat is het niet! Het zijn juist elkaars tegenpolen, de twee uiteinden van het spectrum van lichamelijke integriteit.

Ik kan mij als man niet voorstellen dat je vrouwen zo haat dat je het moderne, verlichte recht op abortus vergelijkt met de barbaarse praktijk van vrouwenbesnijdenissen. Sterker nog, dit soort denkbeelden zijn doorspekt met een impliciete, maar daardoor niet minder vileine vorm van racisme. Want natuurlijk vindt Breedveld dat vrouwen in Nederland het volste recht hebben te kiezen voor een abortus, op hygiëne en anonimiteit, op een behandeling die garandeert dat hun gezondheid niet lijdt onder de ingreep. Marokkaanse vrouwen hebben dat recht in hun ogen niet, nu niet in ieder geval, daar zijn zij nog niet aan toe in die “achterlijke” cultuur. Voor hen is de breinaald blijkbaar goed genoeg.

Lees hier de reactie van Peter Breedveld op dit artikel , lees hier de reactie van Samira Ahli en Hasna el Maroudi op beide mannen