Vriendschap in de hel

Twee zware weken waren voorbij. Mijn ondervragers hadden gezegd dat ik een celgenoot zou krijgen. De dagelijkse ondervraging en hersenspoeling hadden die dag slechts tot 3 uur in de middag geduurd. Voorheen werd ik om 8 uur in de ochtend geblinddoekt opgehaald. Om 12 uur was er een korte pauze voor het gebed en de lunch. Daarna begon het weer.

Liggend op de grond dacht ik aan mijn ouders. De dag van mijn arrestatie was ik net teruggekomen van de nieuwjaarsvakantie bij hen. Ik zou hen die middag opbellen om te zeggen dat ik goed was aangekomen, maar daar kwam ik niet aan toe. Vlak voordat ik dat wilde doen, verschenen twee net geklede, bebaarde mannen. Ze toonden me een arrestatiebevel van de islamitische revolutionaire rechtbank. Daarin stond dat ik wegens mijn activiteiten tegen de islamitische revolutie onder arrest stond. En dat ik mee moest gaan met de dragers van dat bevel. Ik vroeg of ik eerst mijn ouders mocht bellen. Het bleek een erg naïeve vraag te zijn. 

‘Integendeel, ik zie een vrouw met veel levenslust en dat in de gevangenis van het islamitische regime’.   ‘Dit is mijn huis. Ik woon al 3,5 jaar binnen deze muren. Als ik dit niet zou doen, zou ik het niet kunnen overleven’. 

‘Hoe kan een gevangenis je huis worden?’  ‘Je mag je verzetten tegen een systeem dat beslag wil leggen op je hersenen. Maar verzet je nooit tegen de objecten die ingezet worden om je te breken. Probeer in harmonie te komen met die objecten. Alleen dan kun je de strijd met je vijand winnen. Anders heb je gemakkelijk weggegeven wat ze bij jou weg willen nemen. Je wilskracht’. 

Ze vertelde dat ze in die periode alles bewust waarnam. Al die objecten, begrippen en gevoelens kregen van haar een naam, bloemennamen. Het bed waarop ze vastgebonden werd, noemde ze Gladiolenveld. Het touw waarmee ze vastgebonden werd, noemde ze Iris. De kabel waarmee ze geslagen werd, noemde ze Hyacint. De wonden op haar voeten, noemde ze Anjers. De blinddoek die ze voortdurend moest dragen, noemde ze Magnolia. Haar angst, noemde ze Roos. Haar heimwee, noemde ze Klaproos. 

Amnesty verzet zich tegen alles en iedereen wat mensen dwingt in harmonie te komen met perverse objecten, begrippen en gevoelens die gebruikt worden om de mens te breken en te beknotten. Perversiteit hoort geen bloemennaam te krijgen. Daar zouden de wereldleiders zich voor in moeten zetten. Mijn vertrouwen in de wereldleiders heb ik allang verloren. Daarom zet ik me in voor Amnesty. Daartoe voel ik me verplicht aan Camelia en aan alle anderen die naamloos gebroken en beknot worden.