Vrouw zoekt boer

Dit weekend nestel ik me voor de buis om de laatste seizoensaflevering van het Nederlandse ‘Boer zoekt vrouw’ tot mij te nemen. Ik ben niet alleen: bijna 4 miljoen Nederlanders doen hetzelfde. Ik schaam me nergens voor. De serie is ontzettend interessant omdat ze op verschillende niveau’s kan bekeken worden: sociologisch, romantisch en media-technisch. De grootste sukkels ontpoppen zich tot Don Juan en omgekeerd. Je ziet afwijzen en afgewezen worden en als de boeren aan het koken slaan, kan het zelfs pornografisch worden. Ook de presentatrice doet het fantastisch. Ze stelt de goeie vragen en heeft het ideale voorkomen voor de serie. Met haar blonde haar en blozende wangen ziet ze eruit alsof ze al jaren op appels en karnemelk leeft.

Alleen met het verheerlijken van het boerenleven heb ik het wat moeilijk. In theorie heeft een boer het mooiste beroep ter wereld, maar als kind heb ik in het kielzog van m’n vader veel boerderijen bezocht. En ik herinner me toch vooral moeilijke, zuinige mannen die dag en nacht werken en ook nog ‘ns overgeleverd zijn aan het noodlot: weersomstandigheden en mogelijke ziektes bij dieren en gewassen. Nooit zag ik een boer gezellig koffie drinken onder de appelbloesem. Ik zag ze altijd in vieze, stinkende kleren binnenkomen en moeder de vrouw moest het eten meteen op tafel zetten.

Nederlandse vrouwen jagen Wat mij in de serie ook erg intrigeert, is de voortvarendheid van de Nederlandse vrouwen. Onderzoek wees de voorbije week nog uit dat nergens ter wereld mannen en vrouwen zo gelijk zijn als in Nederland. Ik geloof het graag. Die gelijkheid is zelfs terug te vinden in de romantische verhoudingen. Ook in de Vlaamse versie vond ik het altijd bizar dat vrouwen zich in groep kandidaat stellen voor één en dezelfde man en van de liefde dus een soort wedstrijdje maken.

Maar de Nederlandse vrouwen slagen erin zelfs in zo’n situatie de bovenhand te krijgen. Zo zijn er dit jaar verschillende vrouwen die de boer in kwestie bij nader inzien maar een oninteressante pummel vinden die ze liever laten lopen. Anderen halen juist schaamteloos alles uit de kast om het object van hun begeerte in te pakken, ze lichten dat ook graag uitvoerig toe. En dat is iets wat ik hier wel vaker zie. Vrouwen jagen, de Nederlandse man is een prooi.

Soms is het gewoon amusant. Ik moet wel ‘ns op pad met jonge cameramannen. En dan is het mooi om te zien hoe jonge meisjes op hen kunnen reageren. “Goh, dat zal wel zwaar zijn”, kirren ze dan, vol bewondering kijkend naar hun stevige armen. De jongens in kwestie weten niet zo goed wat ze daarmee aan moeten. Gisteren nog hoorde ik twee dikke, puistige tienermeisjes hardop kwaken in een overvolle trein: “Er zat zo’n mega-knappe man voor me, die had ik wel mee naar huis willen nemen!”

Verleidingstips Soms vind ik het ook educatief. Deze zomer zat ik naast een moeder met dochter op een terras in Scheveningen. Ik schatte het meisje op maximaal 14, een leeftijd waarop ik soms nog met poppen speelde. Maar de moeder maakte zich duidelijk zorgen over het gebrek aan initiatief bij het meisje, of misschien wou ze zo snel mogelijk grootmoeder worden. Ze kwam met een hele resem verleidingstips. Ik spitste m’n oren, had zin om notities te maken. Het mollige meisje zat beteuterd te luisteren als waren het schoonmaaktips.

Je kan hier als vrouw ook perfect een man mee uitvragen. Ik ga het niet doen, maar ik ken vrouwen die het deden en die zijn nu gelukkig getrouwd. Met de man die ze uitvroegen, ja. Onlangs las ik in een paar interviews dat zelfs beroemde mannen zich op deze manier quasi willoos lieten strikken. Een cabaretier vertelde hoe hij z’n vrouw ontmoette. Hij was barjongen en z’n toekomstige vrouw bestelde bij hem een biertje én een stevige kus. Een beroemd televisie-maker werd door z’n toekomstige eega gewoon opgebeld met de rationele vraag wanneer hij haar eindelijk eens zou bellen.

Ik vind het allemaal hoogst amusant, ik mag het graag gadeslaan. En ik kan me perfect voorstellen dat mannen hier niet aan weerstaan. Maar het verbaast me ook dat er langdurige, gelukkige huwelijken uit voortkomen. Al kan die verbazing ook gewoon het gevolg zijn van twintig jaar streng katholiek onderwijs.

Deze column was eerder te lezen op de VRT-website DeRedactie.Be