Waar denkend aan Viktor Orban en de regenboogvlag mijn brein op zwart gaat

Er zijn veel gedachten waar ik met mijn hoofd niet bij kan. Zo wil ik al dagen iets schrijven over de anti-homowet van de Hongaarse premier Orban en het gedoe met de regenboogvlaggen bij het EK voetbal. Ik krijg er alleen geen heldere gedachten over. Ik begrijp niet waarom iets of iemand de liefde tussen twee mensen ingewikkeld moet vinden, voorlichting erover bij wet moet afkeuren en symbolen die sympathie uitdrukken verbiedt. Het maakt me niet eens kwaad, omdat ik er gewoon niets van begrijp.

Dat geeft me vooral een machteloos gevoel. Ik voel namelijk geen enkele ingang bij mensen die tegen homoseksualiteit zijn. Ze denken namelijk amper zelf na. Ze baseren zich op een God, laten zich iets wijsmaken door een zogenaamd heilig boek en praten elkaar na over zeden en zonden en worden daarbij dikwijls ook nog geplaagd door eigen neigingen en perverse gedachten. Mannen en vrouwen mogen gewoon relaties hebben, maar als de combinatie anders is gaat het meteen over het bedrijven van de liefde en slaat de fantasie van de meest puriteinse heteroseksueel ineens op hol.

Ik weet niet goed hoe ik daarop moet reageren en wat ik tegen al die oordelen en liefdeloosheid in kan brengen. Dat God niet bestaat? Of dat als hij wel bestaat hij vast voor een werkelijk open en liefdevolle samenleving zou zijn, waarin het niet de bedoeling is dat wij elkaar de les lezen en veroordelen? Dat Orban met zijn wet – en veel christenen met hun oordelen en uitsluitingen – eigenlijk op de troon van God gaat zitten? Moet ik een pleidooi houden voor oordeelloosheid, voor compassie en erbarmen? Dat zou in een religieuze gemeenschap onnodig moeten zijn, maar verhalen over het opschorten van oordelen zijn juist daar vaak tegen dovemansoren gericht. Conservatieven lijken zich namelijk alleen te ontfermen over zichzelf en de eigen kleine kring. Een kring waarin overigens niemand moet proberen openlijk homoseksueel te zijn. Het is van God los.

Misschien moet ik zelf gaan preken. Moet ik roepen wie Orban wel niet denkt wie hij is dat hij meent mensen in hoek te mogen trappen en hun liefde in het duister te mogen zetten. Wie al die conservatieve denkers en meelopers wel niet denken wie ze zijn met hun vreugde-dovende regeltjes en verboden. Een beetje vroom gaan zitten doen over mensen die van elkaar houden en het verrekken om vluchtelingen te helpen. Wel mauwen over een vlag, maar geen mensen voeden die honger hebben. Moet ik dat soort dingen gaan zeggen? Schreeuwen dat ik dit hypocriete gedrag meer dan zat ben? Dat je voor het goede leven echt niet bij christenen, moslims, joden of andere geloofsgemeenschappen hoeft te zijn, omdat ze vooral goed zijn in anderen diskwalificeren, uitsluiten en diep ongelukkig maken? Een beetje bidden voor het eigen heil, werken voor het eigen geluk en anderen laten verdommen. Ik heb er niets mee en begrijp er steeds minder van. Religie zou moeten inspireren voor het goede, maar het leidt ons dikwijls naar het kwade. Het is een ellendig kompas van handelen.

Ik zou er iets over willen schrijven, maar kan alleen maar verzanden in woede. Misschien is dit wat Karl Popper schreef over de vraag in hoeverre we intolerantie moeten tolereren. Orban en al zijn fans geven de grenzen van de open samenleving aan. En velen die de vrijheid van de open samenleving misbruikten – en nog misbruiken – om de vrijheid van anderen te beperken, deden dat al eerder. Ik ben er ziek van. En al schrijvende word ik alleen maar bozer. Al die blokkades, al die agenda’s om mensen te verhinderen te zijn wie ze zijn. Ik loop daar in vast. Mijn brein gaat op zwart. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Er zijn amper gedachten. Ik doe er het zwijgen toe. Reikend naar de hemel, creëren we een hel op aarde. Het is te pijnlijk voor woorden.