Waar was Dibi dan wel geschikt voor?

De media die Dibi jarenlang op handen hebben gedragen, onderwierpen hem afgelopen week aan een journalistieke guillotine toen hij zijn ambities voor het lijsttrekkerschap aankondigde. Vervolgens stonden diezelfde media als eersten op de barricades toen het partijbestuur dezelfde mening was toegedaan. Dat moest verwarrend zijn voor Dibi.

Dat blijkt in ieder geval wel uit zijn mediaoptredens. De ene dag twittert hij dat hij het betreurt dat de mensen die hem fideel aanspreken op straat geen journalisten zijn. De andere dag schuift hij gewillig aan bij de media die hem niet veel eerder tot op het bot hebben gefileerd. Er is de voorbije dagen vooral met denigrerende termen op Dibi gereageerd. Zowel door journalisten als GroenLinks. Maar nergens rijst de vraag waarom Dibi volgens de partij niet geschikt zou zijn. Het antwoord ligt besloten in de vraag waar Dibi dan wél geschikt voor was.

Dibi heeft jarenlang het GroenLinks standpunt betreffende integratie en islamdebat mogen verkondigen. Daar was hij goed genoeg voor. Hij is een allochtoon, jong, Marokkaan, moslim en is de perfecte belichaming van hoe de partij moslims en allochtonen het liefst in Nederland ziet. Dibi werd door de partij naar debatten, radio- en TV stations gestuurd. Dat was zijn portefeuille. Zijn pakkie an. Hij trok het debat vervolgens naar zich toe. Waar er over islam en integratie werd gepraat: daar was Dibi. Hij had voor hij het wist allerlei etiketten opgeplakt gekregen. Hij werd de kritische en vrijzinnige moslim. De gevatte Marokkaan. De individuele gelovige. Het antwoord op de populistische en generaliserende politiek van Wilders. Dat was Dibi.

En toen kwam de Final Fatwa. En werd het Tweede Kamerlid zelfs door rechts Nederland omarmd. Zij zagen in Dibi dé persoon die zowel de Linkse Kerk als de islamitische moskeeën van binnenuit kon hervormen. Dibi werd dus ook het antwoord op de vermeende islamisering van Nederland. Het antwoord op de politieke correctheid. Hij besloot zich niet langer als links te profileren en wilde met zijn openhartige optredens door iedereen aardig gevonden. Zelfs door PVV’ers. Een knuffelallochtoon. Dat was Dibi.

Het duurde niet lang voordat Dibi de etiketten van zich af probeerde te schudden. Hij wilde niet meer door de islamitische, Marokkaanse en allochtone achterban geclaimd worden. Of door links. Of rechts. Hij wilde het hebben over duurzaamheid, economie en tussen neus en lippen door over het kinderpardon. Hij wilde zijn eigen agenda bepalen. Een onafhankelijke agenda die afweek van de taken die GroenLinks hem jaren daarvoor had toegewezen. Dat wilde Dibi.

Maar dat was niet zijn rol. Nooit geweest. En dat zou het ook nooit worden. Dat is de laatste dagen pijnlijk duidelijk geworden. Dibi wilde hervormen. Anders zijn. Vernieuwen. Maar daarmee bedoelde hij niet de politieke idealen van Groenlinks. Of de standpunten. Daar kon hij zich naar eigen zeggen wel in vinden.

Met vernieuwen doelde hij vooral op zijn eigen imago.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog Wijblijvenhier.nl. Volg Abdelkarim El Fassi ook op Twitter.