Waar zijn we mee bezig?

Het MH17-drama raakt ons allemaal. Behalve de directe familie en vrienden, die onmetelijk hard en diep getroffen zijn, is ook onze ganse natie vervuld van afschuw en boosheid over deze immense tragedie.

Toch krijgen we het voor elkaar om middenin deze catastrofe ons verstand te verliezen. Toch gebeurt het dat Mark Rutte door website GeenStijl wordt uitgemaakt voor een “zak hooi” en een “luie flikker”. Alleen omdat Mark Rutte was gesignaleerd op een afgelegen terrasje waar hij ongestoord zat te telefoneren.

Dezelfde website omschrijft de gepassioneerde en door merg en been gaande VN-toespraak van Frans Timmermans als “boeketreeksproza” en noemt Timmermans daarbij een “hautaine droplul”.

Waar zijn we mee bezig?

In zijn NRC-column van 19 juli maakt Youp van ’t Hek BN’ers belachelijk die ’t in hun hoofd haalden openlijk hun afgrijzen en diepe ontzetting in de (sociale) media te ventileren. Tegelijk kreeg ook Mark Rutte een veeg uit de pan, als zou hij zijn voorzichtige woordkeuze louter en alleen gebezigd hebben om onze handelsbelangen veilig te willen stellen.

Op Twitter hoor ik massa’s stuurlui aan wal roeptoeteren dat er niet langer ‘geluld’ moet worden, en dat we Oost-Oekraïne nu maar even fors bewapend moeten binnenvallen. Ongenuanceerde blaatteksten van lieden die nul besef hebben van de eventuele achterliggende consequenties van dergelijke rigoureuze acties.

Jort Kelder, persoonlijke vriend van Rutte, achtte het raadzaam om het kantooradres van de betrokken raketfabrikant aan de Amsterdamse Zuidas op Twitter te zetten. Onze Youp en met hem massa’s anderen retweetten dat bericht.

In een e-mail werd ik persoonlijk aangevallen door een goede bekende die zich mateloos ergert aan een troostliedje dat een lokaal zangeresje thuis achter de piano had gemaakt. Nadat ze dit liedje op Facebook had gezet ging het viraal en werd zelfs, uit bewondering, door Giel op 3FM gedraaid. Op Facebook niets dan positieve reacties.

De bekende in kwestie werd ronduit “vreselijk kwaad” op me toen ik niet meeging in zijn diepe afkeuring van “dit gebrabbel”. Respectloos en walgelijk noemde hij het muzikale gebaar.

Waar zijn we mee bezig?

Zelf heb ik destijds niet gestemd op Rutte. Omdat ik anders denk over eerlijk delen dan hij. Dat mag in een democratie. Maar nu telt ons geschil voor mij even niet. Dit is het uur waarop ik voor 100% achter deze minister-president ga staan. Ik bewonder zijn resolute en tegelijk delicate en doordachte wijze van opereren. Hij loopt – met verve – over eieren. It’s his finest hour . Hij blijkt de man die opstaat, niet wijkt, z’n verantwoordelijkheid niet schuwt maar oppakt. Noch laat hij zich provoceren door het ongeduld van kakelende onverlaten die nog meer bloed aan de paal willen.

Frans Timmermans wist met zijn vlammende en ‘menselijke’ VN-speech de wereld doordrongen te maken van ’t grenzeloze leed dat is veroorzaakt. En daarmee de VN-resolutie die onze slachtoffers thuisbrengt, ‘aangenomen’ te krijgen. Het was een waardig en bevlogen betoog dat de volle omvang van de hier levende ellende perfect schetste.

Waar zijn we mee bezig?

Waar haalt GeenStijl het recht vandaan om zo banaal en respectloos onze gekózen leiders de maat te mogen nemen. De politici die doen waarvoor ze zijn ingehuurd. Die zich integer uit de naad werken om oplossingen te zoeken in dit intens complexe web van politieke machtsverhoudingen?

Sinds wanneer bepaalt GeenStijl op welke plek Mark Rutte zijn telefoontjes mag plegen. En of de inhoud daarvan wel of niet relevant genoeg is. Hebben deze sensatiebeluste, zich journalisten noemende, proleten überhaupt enige sjoege van wat er zich werkelijk achter de internationale schermen afspeelt?

Wie is Youp van ’t Hek dat hij denkt te mogen uitmaken wie zijn ontzetting mag uiten en wie niet. Of hoe? En wanneer?

Hoe durft hij te oordelen over anderen wiens motieven hij onmogelijk kan kennen. BN’er of niet. En waarop meent onze nationale nar te kunnen baseren wat de ware beweegredenen rond Ruttes delicate uitingen zijn?

Wat tracht Jort Kelder te bewerkstelligen met het nadrukkelijk in het spotlicht zetten van deze wapenproducent. Ziet hij niet dat deze actie uiterst onverantwoord is? Een hachelijke daad die in deze emotionele tijden zomaar kan aansturen of zelfs oproepen tot openbare lynching?

Gaan we nu de bouwers van dit oorlogstuig verantwoordelijk maken voor het inzetten ervan? Hebben we boter op ons hoofd?

Bouwen wij zelf niet ook marineschepen, helikopters, doelzoekende radar- en vuurleidingsystemen en onderdelen van JSF’s? Weet Jort dan niet dat ons landje zelfs een van de grootste wapenexporteurs ter wereld is.

Waar zijn we mee bezig?

En waar ben ìk mee bezig? Maak ik hier slechts melding van wat ik hoor en zie? Of oordeel ik nu zelf ook? Zou kunnen. Ook ik ga dus niet vrijuit.

Nu dit land in rouw gedompeld is, maken we elkaar uit voor rotte vis en twitteren we met een glas bier in de hand, dat onze elitetroepen maar even orde op zaken moeten stellen. En we beoordelen de rechtmatigheid, kwaliteit en het niveau van elkaars rouwuitingen zonder dat we daarvan de ware intenties trachten te doorgronden.

Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. De een praat, de ander zwijgt. De een schrijft een gedicht of blog, de ander een liedje. De een legt een symbolische bloem, de ander vloekt. En weer een ander, voor wie dit alles te veel is, ontwijkt het strijdtoneel. 

Allemaal goed. Allemaal legitiem.

Maar niemand heeft ’t recht voor de ander te bepalen hoe diegene zijn verdriet, onthutsing of afgrijzen vormgeeft. We zijn allemaal normale mensen die plots met een abnormale ramp worden geconfronteerd. Dus hebben we elkaar nodig.

Nog geen twee weken geleden stond dit land als één man achter Van Gaal en zijn pupillen. Eensgezinder waren we zelden. Vanuit alle windstreken vormden we één solide blok achter òns Oranje. Maar nu onze natie ontregeld, geshockeerd en kwaad is, gooien we met modder en uiten we ongenuanceerde kreten. Zonder te beseffen wat daar de mogelijke gevolgen van kunnen zijn.

We mogen ons wel ’n beetje schamen. En tot bezinning komen.

Dus laten we afzien van dit nodeloze geneuzel. En nu als één man, schouder aan schouder, achter onze democratisch verkozen leiders gaan staan. Of zij nu ‘onze kleur’ zijn of niet.

Laten we hen hierin ons vertrouwen geven. En het hen niet nog lastiger maken om deze nationale catastrofe tot een aanvaardbaar einde te brengen. Alsof dat niet al moeilijk genoeg is in het irrationele wespennest van onbetrouwbare internationale spelers en hun schuldontwijkende propagandaoorlogen.

Mocht dit niet overtuigend genoeg zijn, laten we het dan doen uit respect voor de 298 vrouwen, mannen, kinderen, kleuters en baby’s die een niet te bevatten horrordood stierven.

En laten we het doen voor hen die achterblijven, die met die verschrikkelijke kennis en leegte verder zullen moeten. Wiens levens nooit meer hetzelfde zullen zijn. Laten we dáármee bezig zijn. En hen steunen waar we kunnen.

Volg Aad Lips ook op Twitter