Waarom deze World Press Photo zo raakt

Vanmorgen won de Zweedse fotojournalist Paul Hansen de jaarlijkse World Press Photo met zijn foto waarop een man zijn neefjes naar de moskee draagt voor de begrafenis. Suhaib Hijazi (2 jaar) en Muhammed (3) kwamen om het leven door een Israelische raket die het huis van het Palestijnse gezin verwoestte. Hun vader, Fouad, kwam ook om het leven en de moeder raakte zwaargewond.

Het hartverscheurende beeld van de levenloze kinderen staat in schril contrast met de uitzinnig woedende mannen die de jongetjes naar hun laatste rustplek brengen.

Wie de oorlog in de Gaza-strook weet op te lossen, verdient de Nobelprijs. Wie nog in begrijpelijke taal iets zinnigs over deze kwestie weet uit te leggen, schuift minstens één keer aan bij een zichzelf respecterende talkshow en wie zich positief uitspreekt over de Palestijnen, hoort meteen de tegenargumenten in het voordeel van Israël. En andersom, waardoor dé waarheid elke keer weer in duizend stukjes uiteen valt en mensen verward achterlaat. Of juist nog bózer.

En daarom raakt deze foto: het beeld van twee onschuldige peuters als slachtoffers van een volwassen wereld waar goed en fout allang niet meer bestaan. Een plek waar schuld en onschuld alleen nog maar duidelijk wordt als de echte onschuldigen, kinderen, de dupe zijn van een oorlog die we eufemistisch bestempelen als ‘conflict’. Een plek waar de schuld al jarenlang aan anderen wordt gegeven omdat er anders maar één andere mogelijkheid is.