Waarom geen Cheb Khaled in de Top2000?

Waar ik deze dagen ook kom, die Top2000 staat overal aan. De muziek is nog tot daaraan toe, maar het geklets tussen door is te pijnlijk om aan te horen. Sleutelwoord is gezellig en die gezelligheid wordt gekoppeld aan de herinnering als soort een Pavloviaanse reactie.

In de Volkskrant wordt een poging gedaan het succes van de Top2000 te verklaren. Is het een soort vervanging voor onze religie. Geen nachtmis meer, maar een samenzijn bij de radio en Bohemian Rapsody als Gloria in Excelsis Deo?

Ik weet het niet. Zelf vermoed ik dat het fenomeen enigszins valt te begrijpen als een hartenkreet van dat deel van de bevolking dat terugverlangt naar tijden die meer zekerheid leken te beloven. Naar de gezelligheid van toen. Een ziekte dus die nostalgie heet en waarmee je veranderingen en enge bedreigingen buitensluit.

En hoe ziet die wereld van de aanbidders van de Top2000 er dan uit? Het is een witte wereld die nog zo vertrouwd en veilig is dat niemand erover zou piekeren om te gaan discussiëren over de huidskleur van Zwarte Piet. In de Top2000 van Nederland komt namelijk de eerste zwarte artiest pas op plaats 51: Otis Redding met Sitting on the Dock of the Bay. Behalve hij staan er nog twee anderen bij de eerste 100: Prince met Purple Rain en the Jimi Hendrix Experience met And the Wind cried Mary. Rustige nummers zoals we ze nog wel prettig vinden. Dat is als je erover nadenkt heel vreemd, want als je toch iets kunt zeggen over de popmuziek is dat zwarte musici daar een prominente plek innemen. Dat was ook al zo in de jaren zeventig en tachtig, de periode waaruit de meeste nummers van de top2000 stammen.

Gelukkig is de zwarte muziek die uit de VS naar Nederland kwam nog wel een beetje in die Top2000 terug te vinden. Tot mijn grote verbazing staat Michael Jackson overigens pas op 133 met zijn hoogst genoteerde nummer. Zwarte muziek is dus nog wel enigszins terug te vinden, maar wat je er zeker niet in tegen komt is de muziek uit andere werelddelen. Waar is bijvoorbeeld Aïsha van Cheb Khaled in de lijst te vinden? Dat is toch een absolute wereldhit. Of zouden veel Nederlanders jarenlang voor dergelijke muziek gewoon hun oren gesloten hebben? Er is natuurlijk geen Noord-Afrikaan die zich thuis voelt in die nostalgiewereld van de mensen die terugverlangen naar het gezellige Nederland zoals in de Top2000 wordt gecultiveerd. Dus ik neem aan dat dat deel van Nederland niet meestemt.

Om eerlijk te zijn voel ik me ook niet helemaal thuis bij het soort ontroering dat die lijst en de sfeer erom heen oproept, hoewel er soms prachtige nummers gedraaid worden. Mag ik voorzichtig de woorden ‘segregatie’  en ‘apartheid’ noteren? Wij leven in gescheiden werelden naast elkaar en vieren ons eigen feestje op onze eigen manier. De een viert Suikerfeest en de ander viert de Top2000.

 

Lees Ivan over de woedende reacties op dit stuk: Woede over mijn Top2000-kritiek

 

 

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezonde Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht