Waarom het zo lang duurde tot zijn omgeving Baudet door kreeg

Afgelopen week kreeg Thierry Baudet uit zijn directe omgeving klap na klap toegediend. Dit weekend maakt Bart Nijman, tweede man van GeenStijl en voormalig kompaan bij het Oekraïne-referendum het karwei af. In een zeer uitvoerig artikel brengt hij de ontluisterde admiraal van de Renaissance Vloot de genadeslag toe. Met als toetje een column in de Nieuwe Revu.

Opmerkelijk is dat veel zegslieden nog steeds anoniem blijven. Dat zegt veel over de sfeer die Thierry Baudet om zich heen heeft weten te scheppen. In een verklaring begin verleden week zette hij zijn tegenstrevers weg als kwaadaardige geesten die altijd al de partij hadden willen ondermijnen. Diezelfde bejegening onderging Henk Otten. Wie de koers ter discussie stelt, heeft nooit gedeugd, was van het begin af aan fout en verraderlijk. Wat dat betreft lijkt Thierry Baudet sterk op een andere leider uit het verleden, Jozef Stalin. Ook hij vindt het moreel verwerpelijk om met hem van mening te verschillen.

Dan blijf je als criticaster liever in de schaduw. Zelfs nu de Götterdammerung in volle gang is. Of je verandert stiekem het slot van het partijkantoor zodat de leider voor een dichte deur staat.

Ondanks de anonimiteit van enkele bronnen toont Nijman toch overtuigend aan dat Baudets antisemitisme geen geïsoleerde opmerking is, tijdens een al te rijkelijk besproeid diner geuit, maar een vast nummer op zijn repertoire. Hij citeert vooral mensen uit Baudets academische omgeving zoals de Arabiste Machteld Zee. Ze maken duidelijk dat hij al in zijn jaren aan de universiteit van jodenhaat blijk gaf. De laatste tijd werd het zo erg dat getuigen een paar maal belet vroegen bij Baudets medestander en promotor prof. dr. Paul Cliteur. Misschien kon hij zorgen dat het ophield. Cliteur wuifde alles weg. Zo raakt ook deze hoogleraar beschadigd door de deconfiture van zijn bekendste pupil. Hij bracht voor de veiligheid een verklaring uit waarin hij verklaarde dat er in zijn wereldbeeld geen plaats was voor “nazisme, fascisme, vreemdelingenhaat antisemitisme, discriminatie of anderszins verwerpelijke opvattingen”.

Je hoeft niet eens zoveel te weten van de geschiedenis der politieke denkbeelden om te kunnen vaststellen uit welk bronnen Baudet al zijn hele volwassen leven drinkt. Dat is echt niet Mein Kampf. Dat zijn de extreem-rechtse filosofen en auteurs uit het Frankrijk van voor de tweede wereldoorlog, die een autoritaire – vaak door een koning geleide – staat wilden van vreemde smetten vrij. Tot die vreemden behoorden in hun ogen de joden. Zij werden gerekend tot de métèques die buiten het Franse volk stonden. Dat woord is afgeleid van het Griekse metoikos waarmee de Atheners vrije vreemdelingen aanduidden die bij hen woonden maar geen politieke rechten hadden. George Moustaki heeft over de status van métèque nog een prachtig chanson geschreven dat – al dan niet tot rap getransformeerd – de vrienden van de open maatschappij nog grote diensten zou kunnen bewijzen.

In zijn stuk wijst Nijman erop dat Baudet nogal een fan was van Charles Maurras, een journalist en schrijver die erg overtuigd was van de grote joodse samenzwering. Dat idee had ik al eerder. Bovendien: waarom nodig je dan iemand als Robert Lemm uit om te komen doceren op je zomerscholen voor de Baudetjeugd?

Het heeft het jaren geduurd voor de hofhouding erachter kwam wat voor vlees zij met hun leider en leraar in de kuip hadden. Ook bleef het  nog lang bij onderling gefluister. Hoe kan dat? Het gaat over het algemeen om behoorlijk belezen mensen. Het antwoord is eenvoudig: hun alarmsysteem is in het ongerede geraakt. Het reageerde niet meer op overduidelijke signalen. Sinds de opkomst van Fortuyn is het in Nederland salonfähig geworden om af te geven op buitenstaanders, op métèques. Zij worden geduld als zij zich volledig aanpassen aan de levensstijl van blank Nederland en dan nog worden zij als vreemden beschouwd. Denken dat de moslims bezig zijn Nederland te ondermijnen in het kader van een groot plan om de hele wereld tot de eredienst van Allah te dwingen, is algemeen geaccepteerd. Dan maak je deel uit van het het acceptabele discours. Dan word je uitgenodigd in de talkshows om een en ander toe te lichten, hetgeen  je hooghartig afwijst omdat je je door de leugenachtige mainstream media niet in een fuik laat lokken.  Zij zijn immers intrumenten in de handen van een kleine elite die overal een vinger in de pap heeft en de cultuur van het volk wil vernietigen omdat die hun macht bedreigt. Dat soort dingen kun je tegenwoordig in Nederland zeggen en niemand vraagt dan wat je nu weer hebt gespoten of geslikt. Het is normaal geworden.

Als je zelf in die richting denkt, dan is het heel voorstelbaar als antisemitisme of schampere opmerkingen aan het adres van homo’s en transgenders aan je voorbijgaan. Ze passen immers in je eigen manier van redeneren. Je denkt misschien: “Hee, wat zegt hij nou?” maar je laat het aan je voorbijgaan omdat je dit soort grapjes zelf maakt over moslims en zwarte mensen en je gebruikt dan natuurlijk woorden, die in beschaafde kring inmiddels taboe zijn. Je doet dat omfloerst en zachtjes. Je blijft op je hoede en alleen als de drank, het pilletje of het poeder in de man is, komt het allemaal onversneden naar buiten. En als het nu ineens aan de dis over joden gaat laat je het lopen. Althans de eerste tijd. Later begint die alarmbel – zo vaak getroffen door hetzelfde signaal – toch te zoemen.

Dat is nu aan het gebeuren in de omgeving van Baudet.