Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Waarom ik nog steeds geen betaalde baan heb

  •  
13-01-2020
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
139 keer bekeken
  •  
46743624271_2638db395d_k

© cc-foto: zoetnet

Ik dacht altijd dat het hebben van een betaalde baan voor mij het hoogste goed was maar ben er achter ben gekomen dat dit voor mij gewoon niet werkt
Afgelopen woensdag heb ik afscheid genomen op mijn vrijwilligerswerk. Het was een moeilijke beslissing maar ik voel dat het voor mij de juiste is. Sinds ik in 2016 mijn diploma Maatschappelijke zorg MBO 3 heb gehaald was ik op zoek naar een betaalde baan in de zorg. Ik wilde dolgraag met ouderen met dementie werken. De doelgroep sprak mij heel erg aan omdat ik zelf verwante kenmerken heb met deze ziekte. Mensen zien dat en voelen zich gauw veilig en vertrouwd bij mij.
Nu was ik in juni afgelopen jaar gestart bij een creatieve activiteit in een zorgcentrum in Driebergen. Dit was bij uitstek de perfecte plek voor mij. ‘T was op woensdagmorgen van half 10 tot half 12 en ik hielp de ouderen met wat ze op dat moment maar nodig hadden. Het is fijn en dankbaar werk om voor ouderen te zorgen. Het gaf mij dan ook een diep gevoel van waardering en dankbaarheid om dit werk te doen. Desondanks merkte ik dat ik toch niet echt gelukkig was. Ik kon er de vinger nog niet precies op leggen, dat had meer tijd nodig.
Er was in mijn wijk tegelijkertijd een mega verbouwing bezig wat voor veel extra prikkels en onrust zorgde. Door de beperking die ik heb blijft informatie in mijn hoofd langer hangen. Ik heb meer tijd nodig om dingen te verwerken. Toen ze vanaf november op mijn galerij aan de slag gingen merkte ik dat het mij teveel werd en ik moest de activiteiten die ik deed stopzetten.
Ik heb veel rust en ruimte nodig om alles te verwerken en omdat ik die thuis niet had kon ik die extra prikkels er niet bij hebben. Dankzij het feit dat ik geen verplichting heb met een contract kan ik de ruimte nemen voor mezelf die ik nodig heb. De Wajong is hierin echt mijn redding. het geeft mij de mogelijkheid om te doen wat goed voor mij is.
Op een dag besloot ik terug te gaan naar mijn oude stageplek. Ik heb hier 3 jaar met veel plezier en liefde gewerkt en heb hele warme herinneringen aan die tijd. Ik wilde graag met mijn oude begeleidster praten en vertellen hoe het mij vergaan is sinds ik mijn diploma had. Ik vertelde dat ik altijd dacht dat het hebben van een betaalde baan voor mij het hoogste goed was en dat ik er achter ben gekomen dat dit voor mij gewoon niet werkt. Ik word er helemaal niet gelukkig van om een 9 tot 5 baan te hebben. Niet in de eerste plaats omdat ik simpelweg het verwachte tempo niet kan bijbenen maar ook omdat ik zoveel tijd en ruimte nodig heb. Die is er gewoon niet.
De plek waar ik vrijwilligerswerk deed gaf me dat wel en desondanks merkte ik dat ik er de hele week mee bezig was. Ik was niet alleen maar die 2 uur aan het werk nee ik was 7 dagen per week aan het werk. In mijn achterhoofd had ik constant de onrust zal het lukken om woensdag naar mn werk te gaan of moet ik weer afzeggen. En als ik dan niet op tijd afzeg zijn ze dan boos op me of niet.
Ik leerde dat dit irrationele gedachten zijn. Ik leerde om op tijd af te zeggen en mijn grenzen aan te geven. Toch bleef het door mijn hoofd spoken omdat ik zo graag aan de verwachtingen wilde voldoen maar nooit wist of ik er de energie voor had of dat mijn angsten het zouden overnemen.
Het is doodvermoeiend en kost enorm veel energie als je er steeds maar mee bezig bent. Dan kan je wel dingen zeggen als: ‘Niet aan denken, laat het los.’ Maar zo werkt het simpelweg niet bij mij. Omdat het stofje dopamine bij mij niet goed werkt worden dit soort gedachten niet goed gereguleerd. Ik zal daardoor meer bezig zijn met dingen waar anders mensen niet eens over hoeven na te denken.
Als je 22q11 hebt werken dingen ‘gewoon’ net even anders. Het heeft lang geduurd voordat ik hier überhaupt zelf achter kwam en er grip op kreeg maar nu ik het eenmaal begrijp maakt dit het dagelijkse leven een klein beetje eenvoudiger.
Ik kan beter mijn grenzen aangeven en zeggen nu heb ik tijd voor mezelf nodig. De Wajong geeft me de mogelijkheid om die rust te nemen. Als ik de Wajong niet had gehad en op het tempo van de maatschappij moest meehollen was ik allang knettergek geworden en de bedden bij de GGZ zitten al overvol, daar heeft niemand wat aan.
Ik kan in een hoekje gaan zitten huilen en denken verdorie wat naar toch, ik kan niks, ik kan niet meedoen in de samenleving, of ik kan denken nee ik ga de dingen voortaan op mijn eigen manier doen en mijn steentje bijdragen op de manier die bij mij past.
Een van de dingen die ik heel goed kan is schrijven en mezelf verwoorden. Het is mijn levensdoel om 22q11 op de kaart te krijgen zodat mensen niet meer hoeven uit te leggen waar ze mee worstelen. Het is een ontzettend onbekende aandoening wat enorme impact op iemands leven heeft. Wat zou het fijn zijn als er meer begrip is voor dit syndroom. Wat zou het fijn zijn als ik me niet meer beter hoef voor te doen dan ik ben.
Ik kan misschien geen 9 tot 5 baan aan maar er zijn andere belangrijke dingen die ik wel kan en daar wil ik me op gaan richten. Dat is wat me werkelijk gelukkig maakt.

Meer over:

wajong, opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.