Waarom ik zo van Nederland houd

Je mag geen vergelijkingen trekken met het geringe talent voor marcheren dat die lui in die zwarte uniformen haast tachtig jaar geleden aan de dag legden als zij op zaterdagmiddag, hun deunen zingend, de binnenstad ontsierden. Het is heel erg verboden.  De overweldiger, die wél wist wat paraderen was, moest meewarig lachen. Je kon toen al zien dat het martiale en extreem nationalistische de Nederlanders van nature vreemd is. Omdat het niet in hun tradities zit. Als ze het toch proberen, staan ze voor gek. Datzelfde geldt voor vlagvertoon.

Goed, laten we die verboden vergelijkingen even terzijde stellen. De gedachten gaan tenslotte ook uit naar de muziek van het korps Wielrijders, ‘het eenigste ter wereld’. En Lou Bandy. Voorop rijdt de kolonel ki ka kolonel daarachter volgt het hele stel

Als je zulke beelden ziet, besef je in een burgerlijk land te wonen dat deugt tot op het bot. De laatste jaren is dat besef enigszins ondermijnd geraakt omdat een deel van het electoraat ten offer is gevallen aan de populistische verdwazing en om uiteenlopende redenen het vertrouwen stelt in het soort lui waarop dr. Samuel Johnson al in de achttiende eeuw doelde toen hij zei: “Patriottisme is het laatste toevluchtsoord voor een schavuit’. Een deel van de media en de reguliere politieke partijen laten hun oren enigszins naar deze rattenvangers hangen zodat er in de Tweede Kamer opeens een grote meerderheid ontstond voor het plaatsen van de Nederlandse vlag in de vergaderzaal.

Daar heeft nog nooit van zijn levensdagen een Nederlandse vlag gestaan. Zo doen wij dat niet. Het is hier Nederland en geen Rusland. Zelfs Willem I kwam niet op dat idee.

Nu is dit gebruik doorbroken. De vlag zal ook in het Kamergebouw hangen net als in Amerikaanse schoolklassen. Geert Wilders was trots. Hij stelde vergenoegd vast dat de Europese vlag er lekker niet naast hing. Hojatoleslam Kees van der Staay uit wiens hoofd het idee was gesproten, veroorloofde zich een aardigheid over de Partij van de Dieren die als enige de vaderlandse traditie hoog had willen houden om ‘s lands vergaderzaal NIET met de driekleur te stofferen. Dieren hadden blijkbaar weinig behoefte aan de vlag, grapte hij.

Toen kwam de vlag in beeld. Het was meteen duidelijk. Het Nederlandse dundoek misstond daar. Grappenmakers bij de gesmade staatsomroep zagen er meteen een uit zijn krachten gegroeid kaasblokje met een prikker in. En zij vervingen met photoshop de kaas door een bitterbal.

Het was een lullig vlaggetje. De Tweede kamer had er – zo meldde het Journaal – slechts 95 euro aan ten koste gelegd.

De volksvertegenwoordiging zette zich met dat lapje voor joker. Nederland was Nederland gebleven. We kunnen dat niet. We krijgen dat niet voor elkaar : vlagvertoon. Dat moeten we aan anderen  over laten.

Maar ik zie dat vlaggetje en dan hou ik zo van Nederland. Ik  denk met koning Willy “Je maintiendrai”. En dan ben ik blij dat hij noch zijn voorvader koning Willem I tot een dergelijke entrée  in staat  zouden zijn.

Dit gezegende land is anders. De ziel van ons volk laat zich niet in een wapperende vlag of een volkslied vangen. En daar mogen we dankbaar voor zijn. Zo’n uit de hand gelopen kaasprikker laat zonneklaar zien dat we bepaalde niveaus van overdreven zelfbewustzijn allang zijn ontgroeid. Wij samen met zijn allen.