Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Waarom mag ik me niet thuis voelen in Nederland, mijn geboorteland

  •  
24-12-2015
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
1480 keer bekeken
  •  
RTEmagicC_2cca59c50d.jpg.jpg
Ik ben en zal altijd de zoon blijven van een gastarbeider
Vorige week ontmoette ik op mijn hogeschool minister Asscher van Sociale Zaken. Hij ontving een onderzoeksrapport dat beweert dat de helft van Turkse en Marokkaanse jongeren zich ‘geen of in geringe mate Nederlander’ voelen. Ik ben een van die jongeren en dat rapport bevestigt inderdaad hoe ik mij vaak voel. Want ik voel mij het minst thuis in mijn geboorteland.
Na afloop van het ontvangst ging de minister in debat met de studenten van de Haagse hogeschool. Ik als eerstejaars student werktuigbouwkunde ben daarop ingegaan. Later op de avond werd een fragment ervan uitgezonden in het NOS Achtuurjournaal. Mijn doel tijdens het debat was om mijn beleving te delen, als een van de Marokkaanse jongeren. Een beleving die voor ook vele anderen geldt en misschien ten grondslag ligt aan dit onderzoek.
De zoektocht naar acceptatie ben ik als Marokkaanse jonge man continu aan het voeren. Als een hbo-student in een nogal autochtone faculteit, toen ik werkte als automonteur en in onze samenleving. Op de hogeschool waar ik mijn meeste tijd doorbreng is het gevoel van vervreemding het hoogst. Ik wil dat er ook een keer naar mijn mening wordt gevraagd. Dat een autochtone medestudent mij aanspreekt op mijn kennis en niet op mijn achtergrond. In een volle trein wil ik dat er ook iemand naast mij komt zitten. Als ik een proefrit maak in een nieuwe BMW wil ik niet dat iedereen mij aankijkt als een crimineel.
Ik voel mij hier het minst thuis, omdat ik mijzelf continu moet bewijzen. Waar sta ik in de maatschappij als een Marokkaanse-Nederlander? Welke rol vervul ik? Ik ben hier geboren, woon hier, volg hier mijn studie, spreek Nederlands en draag bij aan de maatschappij. Alles wat een gemiddelde Nederlandse burger ook doet, of misschien wel meer zelfs! Waarom voelt het dan alsof ik minder meetel?! Wat moet ik nog meer doen om mij niet buitengesloten te voelen? Allemaal vragen die ik mijzelf elke dag opnieuw stel.
Als inmiddels een 22-jarige jonge man, moet ik mij in Nederland eigenlijk wel thuis voelen. Maar diep van binnen voel ik mij als een klein kind dat nog opzoek is naar zijn plekje. Je zou denken ‘ach, daar wen je wel aan’. Maar nee daar wen je niet aan, daar ben ik al 22 jaar lang niet aan gewend geraakt.
In de tijd dat ik les kreeg van minister-president Mark Rutte op het Johan de Witt college in Den Haag, heeft hij mij altijd wijs gemaakt dat ik een Nederlander was en dat ik dat altijd zal blijven. Maar nu ik ouder ben, lijkt die belofte slechts uit woorden te bestaan. Het gevoel is er niet.
Vorige week woensdag riep minister Asscher tegen migrantenjongeren: ‘wees assertief’ en ‘eis je plek op!’ Maar welke plek zou ik moeten opeisen? Ik moet mijn plek eerst zien te vinden voor ik hem kan opeisen. En elke keer als ik hem probeer te vinden word ik weer afgekapt, want de meerderheid vindt dat ik geen plek verdien. Ik ben en zal altijd de zoon blijven van een gastarbeider, die hier het vuile werk kwam doen maar te lang is blijven hangen. Ik wil daarentegen een Nederlander zijn, onderdeel van deze samenleving! Ik voldoe aan elk criterium, het enige dat ik mis is de reëele acceptatie. Geen woorden maar daden.
Nu sta ik op! Ik sta op om mijn plek op te eisen. Ik voel me verplicht om dit ook te doen voor de rest van de allochtonen-Nederlanders. Maar eerst wil ik geaccepteerd worden!
cc-foto: Nicola Albertini

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.