Waarom reageert u zoals u reageert?

Mijn mediarubriek heeft een weekje vakantie, aangezien ik er even tussenuit geknepen ben. Ik ga een beetje van de hak op de tak springen.

Fietste ik afgelopen zondag nog door en langs de mooie randen van Olst (gelegen aan de IJssel tussen Deventer en Zwolle), 24 uur later reed ik met de trein door Tsjechië, op weg naar Praag. In Olst had ik in het kader van mijn project ‘De Middellandman on tour’ een spoedcursus ‘stadmaken’ gegeven. Tijdens een wandel- of fietstocht laat ik bewoners zien wat mij aan hun woonplaats opvalt en ik verstrek tips om het heft in eigen hand te nemen.

Ergens midden in het dorp liet ik zien dat daar ongeveer vier soorten bordjes stonden, voor wandelaars, fietsers, automobilisten in blauwe, groene en rode letters met veel doublures, tegenstrijdige info en info die niet meer klopte. De Olstenaren was dat nooit zo opgevallen. Ze konden er ook om lachen. Gosse Jongstra schreef er in het lokale huis-aan-huisblad Reklamix een aardig stukje over. Op die plek zagen we ook voorbeelden van de nieuwe trend om niet van het land naar de stad te trekken, maar andersom. Om het stijgende water voor te zijn? De IJssel zal overigens ook nog niet honderd procent veilig zijn.

Maar inmiddels ben ik in Praag en tijdens mijn mini-vakantie wil ik even helemaal niks met het nieuws en de media te maken hebben. (Ik zal alweer net in Berlijn zijn als de Feijenoord -supporters hier de boel later vandaag komen verzieken.)

Mijn ervaring is dat als je je daarop instelt, je het ook niet mist. Wat niet weet, wat niet deert. Ik zit in het beroemde Grand Café Oriënt dat een kubistisch interieur blijkt te hebben, Lale Gül te lezen. Het moet niet gekker worden. In de winkel beneden koop ik twee mooie kubistische sieraden voor Mieke en Ginger. Voor Sinterklaas. Rijmt nudisme op kubisme?

Het is interessant om te ervaren hoe buiten Nederland met Covid-19 wordt omgegaan. Tijdens de heenreis werd in de trein in Duitsland totaal onverwacht omgeroepen dat ik een speciaal formulier moest downloden om een heleboel informatie over mijzelf te verstrekken. Bij navraag bleek dat dat moest omdat corona in Nederland heel gevaarlijk is geworden. Ik speelde toen even dat ik heel oud en erg digibeet was en dat ik het Duits evenmin kon verstaan. Dat vond men zo lastig dat men mij verder met rust liet. Ik lachte achter mijn kondmapje. In Praag is men, zo merk ik tenminste, strenger in het naleven van de coronaregels dan bij ons in Holland. Dat vind ik prima. Ik neem het virus ook zeer serieus.

Alleen, als ik het nieuws niet wil volgen, hoe weet ik dan of ik volgende week weer welkom ben in Nederland?

Op 24 november ga ik in een modern koffiehuis na hoe er op mijn vorige rubriek over ‘samen sociaal online’ is gereageerd. Dat viel niet tegen. Het omgekeerde gebeurde van waar ik rekening mee hield: Van de veertien reacties waren er minstens zes eerder aardig dan negatief. Ik lees overwegend spontane opwellingen en associaties. Maar niemand heeft de vraag (waarvoor ik nota bene een bijzondere prijs in het vooruitzicht stelde) beantwoord. De vraag luidde: ‘Waarom reageer je zoals je reageert?’ Ik had de indruk dat de meeste reageerders een schuilnaam gebruiken. Waarom? Een enkeling reageerde nogal gefrustreerd. Waarom? Men ging wel op zoek naar verklaringen voor de manier waarop er op bijvoorbeeld Joop.nl gereageerd wordt.

Left Futurist: ‘Het grootste kwaad houdt zich schuil in onwetendheid.’

Effie: ‘We leven allemaal in de eigen beperkte werkelijkheid.’

Radio Head: ‘Iets minder ego zou ons allen goed doen.’

Hannes Achterhout: ‘Ik heb het idee dat misnoegd ‘ongehoord’ Nederland zich hier komt afreageren omdat BNNVARA een linkse club is. Waarom is me een raadsel.’

Rechtvznraap schreef: ‘Ik ben om en ga mijn leven beteren. Wie volgt?’

Allemaal mooi en aardig, maar ik weet nog steeds niet waarom u reageert zoals u reageert.

Ik ben ook in Praag voor Franz Kafka. De kortgeleden overleden journalist Jos Schneider (getrouwd met mijn nicht) heeft veel en prachtig over hem geschreven. Mijn hotel ligt in de Joodse wijk waar Kafka opgroeide. Daar volg ik hun voetsporen. Hoe taxichauffeurs regelmatig ingewikkelde omwegen rijden naar waar je heen zegt te willen, doet me ook aan Kafka denken.