Waarom we wegkijken van moslimgeweld

Wegkijken. Zwijgen als terroristische aanslagen worden gepleegd, als vrouwen worden onderdrukt, als columnisten worden bedreigd, ik doe het. Vrijwel dagelijks pleegt iemand, ergens een misdrijf in naam van Allah, en ik neem nog niet eens de moeite om in 140 tekens of minder mijn afschuw uit te spreken. Ik ben de vleesgeworden policorkramp, aangenaam!

Wellicht vermoedt u dat angst hieraan ten grondslag ligt. Dat ik vrees te sneuvelen aan de hand van een of andere boze Mohammed die mij mijn rechten niet gunt. Misschien ben ik wel een van die mensen die weigert in te zien dat sommige mensen nu eenmaal niet deugen. Die de keiharde realiteit niet onder ogen wenst en die mijn gutmenschwensdenken nog op de grootste klootzak weet te projecteren. Of ik ben een van die types die in de blanke westerse man het ultieme kwaad ziet. In de historische misdaden van die bevoorrechte groep vind ik nog rechtvaardiging voor de meest zinloze slachting. Waarom zou iemand anders zulke verregaande zelfcensuur toepassen?

Jihadistenknuffelaar Je zou het ook een opmerkelijk verschijnsel kunnen noemen dat het blijkbaar nodig is om publiekelijk te verklaren dat moord, terrorisme, verkrachting, bedreiging en ander geweld je goedkeuring niet kunnen wegdragen. Ik dacht altijd dat dergelijke opvattingen de ‘default mindset’ waren en dat het pas interessant werd als men daarvan afweek. Toch moet je blijkbaar continu benadrukken dat het heel erg is als mensen die met de moslimvlag wapperen, of mensen die niet met de moslimvlag wapperen maar wel in een gebied wonen waar de meerderheid moslim is, of mensen wiens religiositeit niet helemaal duidelijk is maar die wel een ‘lichte getinte’ teint hebben en vaak familie in landen waar god Allah heet, lelijke dingen doen. Hoe moet de wereld anders begrijpen dat je geen jihadistenknuffelaar bent?

Bovendien laat ik me wel kritisch uit over andere misstanden. Een klassiek gevalletje selectieve verontwaardiging, zo u wilt. Het verschil is alleen dat afgeven op volstrekt angstaanjagende types als Al Qaida exact nul impact heeft op wie dan ook, terwijl kritiek op wederzijds erkende bondgenoten nog enige hoop biedt om van invloed te kunnen zijn. Het is dan ook niet uit sympathie voor moslimextremisme dat men Israël aanspreekt op de Palestijnse bezetting, of Obama op zijn droneaanvallen, maar juist vanuit het westerse beschavingsideaal. Als wij namelijk zo ver verheven zijn boven die barbaarse godsdienstwaanzinnigen, kunnen we dat soort shit zelf natuurlijk ook niet maken.

Bewustwording Dichter bij huis wordt het al helemaal ingewikkeld wat we mogen vinden, want niet alleen zijn veel Nederlanders van Marokkaanse en Turkse afkomst moslim, ze zijn het ook nog eens onderling volstrekt oneens over wat dat dan precies betekent. Een populaire manier om hiermee om te gaan is door dan maar zo veel mogelijk aandacht te vestigen op wandaden die door moslims worden gepleegd, onder het motto ‘benoemen is het halve werk’. Het doel van deze methode is het verspreiden van bewustwording naar het deel van de bevolking dat de ernst van ‘de moslimsituatie’ maar niet wil bevatten. Alsof het een onderbelichte kwestie betreft waar niemand zijn vingers aan durft te branden.

Het probleem met deze tactiek is echter dat luie denkers hier aanleiding in zien om dan maar de hele groep in hun vijandbeeld te laden en gewapend met een wekelijks ververst stapeltje nieuwsberichten hun vooroordelen te rechtvaardigen. Wat prompt de reactie oproept om deze vooroordelen te willen bestrijden met een wekelijks ververst stapeltje nieuwsberichten vol wanbedrijven door iedereen behalve moslims. Een volstrekt nutteloze patstelling, waarbij beide partijen elkaar om het hardst met de Zwarte Piet om de oren slaan. Waar het komisch wordt, is als men elkaar ‘gebrek aan kritiek’ op misstanden binnen het eigen kamp gaat verwijten. Want er worden echt te weinig negatieve meningen geuit in het publieke debat.

Moslimbashers-bashen Mocht je er het nut niet van inzien om hele groepen te stigmatiseren en continu bang te moeten zijn voor ‘het moslimgevaar’ dan is het wellicht verleidelijk om in het moslimbashers-bashende kamp je tent op te zetten – volgens mij heb ik er ook nog wel een paar haringen liggen – maar eigenlijk schiet niemand daar wat mee op. De samenleving is namelijk niet de verzameling van meningen die we via de (social) media op elkaar afvuren, maar hoe we in de praktijk met elkaar omgaan. Het is allemaal mooi en wel om continu schande te spreken van Marokkaanse jongens die rottigheid uithalen en meisjes lastigvallen, maar heb je in de echte wereld weleens iemand aangesproken op ongewenst gedrag? Erken je zelf enige verantwoordelijkheid voor de leefomgeving waarin je verkeert? Voor je houding, voor de gevolgen van je uitspraken?

Het probleem is niet dat te veel mensen ‘wegkijken’, of misstanden ‘vergoeilijken’. Het probleem is dat de discussie zo ver is geabstraheerd dat hij geen fuck meer met daadwerkelijke problematiek te maken heeft. Er zijn nogal wat gevaren en problemen in de wereld, van jeugdcriminaliteit tot falende democratieën, van armoede tot extremisme. Het is inderdaad heerlijk overzichtelijk om deze complexe problematiek te bundelen onder het kopje ‘moslims’ en hen alle 1,6 miljard te vrezen, maar wat kan daarvan de uitkomst zijn anders dan angst? Kan iemand me één voorbeeld geven van een positief resultaat van het jarenlange benoemen, verwijten en projecteren van problemen op moslims?

Het is niet aan mij om de mensheid bang te maken voor moslimterreur. Er zijn helaas genoeg extremisten die daar zonder mijn hulp uitstekend in slagen. Niemand ontkent dat er vreselijke dingen gebeuren in naam van Allah, maar de wereld wordt er niet veiliger op als we dan maar demonstratief ongezellig gaan doen tegen al zijn volgelingen.