Wanbeleid? Geen nood, u betaalt toch....

Terwijl banken wederom in geldnood komen, mag de burger opnieuw betalen. Miljarden belastinggeld worden gebruikt om wankelende banken overeind te houden. Ondertussen blijken Europese toezichthouders niet eens zeker te weten of dit belastinggeld niet in een bodemloze put wordt gegooid: “De gezondheid van banken is onhelder,” zo geven Europese ambtenaren toe. Snel gepast crisisbeleid maken op Europees niveau is daardoor onmogelijk.

De gevolgen zijn nu al zichtbaar: de sociale zekerheid wordt afgebouwd tot een minimum, gezondheidszorg geprivatiseerd, onderwijs duurder en pensioen zoveel mogelijk een zaak van het individu. Burgers moeten meer werken in ruil voor minder loon, ze moeten langer werken in ruil voor minder pensioen, en ze moeten flexibeler worden in ruil voor minder bescherming tegen ontslag. De banken gaan vrijuit.

Het is daarom niet gek dat banken – ook na al deze ellende – niet van plan zijn hun leven te beteren. Bijvoorbeeld door minder risico’s te nemen met ons geld. Het Frans-Duitse idee voor een kapitaaleis van negen procent kan zelfs rekenen op fel verzet vanuit de bankwereld.

Negen procent! Banken weigeren dus om van elke honderd euro die u hen toevertrouwt negen euro veilig in kas te houden. Als dit onwil is, toont dit eens te meer het blinde winstbejag van banken. Als ze die negen euro niet kúnnen opbrengen, dan moet je je toch afvragen hoe erg het gesteld is met onze banken.

Waar de Europese Commissie in het duister tast over de gezondheidstoestand van onze banken, blijken nationale toezichthouders beter geïnformeerd. Vóór de invoering van de euro waren zij dan ook prima in staat om hun banken onder controle te houden.

Regeringsleiders moesten en zouden echter één gemeenschappelijke munt invoeren. Dat terwijl de EU-landen in alle opzichten zo verschillend zijn. Zij houden – terecht – liefst zelf het laatste woord over hun zorg, pensioenen, sociale zekerheid en het daaraan verbonden financiële beleid. Dit blijkt nu niet samen te gaan met een gemeenschappelijke munt.

Kritische burgers die de invoering van de euro en de ´Europese grondwet´ destijds met argusogen bekeken en de spaarzame politici die zich destijds hiertegen verzetten, hadden het zogenaamd allemaal ‘niet begrepen´.

Nu banken en zelfs hele landen dreigen om te vallen, weten pro-Europese politici die de wijsheid in pacht hadden het niet meer. Zelfs de meest cruciale informatie blijkt niet snel genoeg door te dringen tot het logge Europese apparaat. Ondertussen mag de burger, die het allemaal niet heeft begrepen, betalen.