Wanneer is Schiphol aan de beurt?

Er is in ons land verrassend weinig heisa en ophef over de drone die het vliegveld Gatwick bij Londen heeft gesloten. De hele donderdag speelde de bestuurder een kat- en muisspel met de politie en scherpschutters van het leger. Nu en dan landde de drone maar hij kwam steeds weer terug, soms zelfs in gezelschap van andere onbemande vliegtuigjes. De staat met al zijn geweld en macht stond machteloos tegenover een, twee of drie handige figuren met het talent om in Het Systeem een zwakke plek te ontdekken.

Vrijdagochtend is het vliegverkeer op kleine schaal hervat terwijl het op Gatwick wemelt van de specialisten die het luchtruim bewaken. Op het moment dat deze regels geschreven worden – iets na half twaalf vrijdagochtend – zijn de drones (nog)  niet teruggekeerd. Van de dader(s) geen spoor. Misschien houden zij zich voorlopig even gedeisd om te voorkomen dat zij worden gelokaliseerd, bijvoorbeeld via de signalen waarmee zij hun toestelletjes aansturen.

Zouden de daders geschifte hobbyisten zijn of uitvinders van een nieuwe variant op het politieke terrorisme? Wij weten het niet. Voor hetzelfde geld hebben we te maken met criminelen die probeerden Gatwick af te persen. Dat alles heeft geen betekenis voor de conclusie die we wel gedwongen zijn om uit dit gebeuren te trekken.

Met een kleine investering en een beetje stuurmanskunst op afstand kun je een volledig vliegveld ontregelen en een maatschappelijke schade veroorzaken die in de miljoenen loopt.  Tegenover een geinponem met een drone beginnen we niets. Met onze stealths , met onze pantservoertuigen, met onze duikboten, met onze humvees en onze satellietobservaties.  Opnieuw is de kwetsbaarheid van de moderne postindustriële samenleving aangetoond. Wij zijn een reus op lemen voeten.

Wanneer is Schiphol aan de beurt?