Wanneer stopt de Katholieke Kerk met haar terreur?

Hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad Mariska Órban schoffeert in een open brief VVD-Kamerlid Jeanine Hennis-Plasschaert. Órban schreef een brief aan het Kamerlid om haar te laten nadenken over de vele abortussen die er per jaar plaatsvinden. Om het Kamerlid zo ver te krijgen vergeleek Órban het ondergaan van een abortus met de twee miskramen van Hennis-Plasschaert.

In de onsmakelijke brief schrijft ze:

‘Het krijgen van kinderen is voor de meeste vrouwen het allermooiste, meest intense dat bestaat. Wat heerlijk is het zwanger te raken. Het onwerkelijke, mystieke gevoel dat in je buik een nieuw leven is begonnen. Wat is het dan hartverscheurend, onbeschrijflijk pijnlijk als je zoiets dierbaars verliest. Zo oneerlijk als het kleine hartje van je eigen kindje zomaar stopt met kloppen. Als alle dromen, de hoop, het verlangen abrupt eindigen […] U heeft verschillende miskramen gehad. U heeft nooit uw eigen kindje kunnen vasthouden of het liefdevol in badje mogen doen. Zo’n gemis kan pijnlijker zijn dan ik mezelf – als moeder van twee kinderen – kan voorstellen.’

In een uitzending van Pauw en Witteman zegt de anti-abortusstrijder het Kamerlid nooit te hebben willen kwetsen. De wereldvreemdheid straalt er vanaf, hoe kun je anders denken dat het pronken met je eigen kinderen tegenover een ander die ze heeft verloren de ander niet zal kwetsen?

Eerder ontving Hennis-Plasschaert in haar brievenbus een foetuspoppetje om haar er op te wijzen dat het ondergaan van een abortus gelijk staat aan het beëindigen van het leven van een kindje. Plasschaert reageerde daar geëmotioneerd op omdat de herinnering aan haar twee miskramen weer naar boven kwam. Alsof dat niet voldoende was, moest mevrouw Órban het Kamerlid de depressie injagen door en plein public haar kinderloosheid erin te wrijven.

Dat het hebben van een miskraam geenszins te vergelijken is met het ondergaan van een abortus behoeft geen uitleg. Een miskraam overkomt je, een abortus daar kies je als vrouw voor. Er zullen vast gevallen zijn waarin een vrouw een abortus niet geheel vrijwillig ondergaat, maar het personeel van abortusklinieken is erop getraind signalen van onvrijwilligheid en ondoordachtheid op te vangen. Bovendien geldt in Nederland een verplichte bedenktijd van één week zodat de vrouw niet halsoverkop haar beslissing neemt.

Órban schildert de vrouwen die bij de abortusklinieken langsgaan af als zielig, radeloos en laagopgeleid. Het zijn allemaal vrouwen die te angstig zijn om een kind op de wereld te zetten en daarom maar voor ‘de makkelijke weg’ kiezen. Alsof je opleidingsniveau je menselijk gevoel bepaalt; des te lager je IQ des te makkelijker onderga je de ingreep? Ga toch afwassen. Op geen enkel ogenblik staat mevrouw er bij stil dat er vrouwen in dit land bestaan die ofwel geen kinderen willen, ofwel pas kinderen willen als ze hen naast hét leven ook een leven kunnen bieden.

Mariska Órban roept het Kamerlid op een initiatiefvoorstel in te dienen waarmee ze de zwangere, radeloze vrouwen hulp biedt. Órban ziet graag dat de 30.000 abortussen die per jaar plaatsvinden in Nederland omgetoverd worden tot 30.000 blije baby’s.

Geacht Hoofdredacteur Órban, Lieve Mariska,

Er zouden in Nederland minder tot geen abortussen moeten plaatsvinden. Ik geef u hier volledig gelijk in. Uw manier is echter de mijne niet. Vrouwen die ongewenst zwanger zijn een schuldgevoel aanpraten en op die manier dwingen een kind te krijgen is allerminst ethisch. Maar gezien uw brief aan ons Kamerlid ga ik ervan uit dat u niet thuis bent in de ethiek.

Wat in mijn ogen dan wel de oplossing is? De verdomde anticonceptiepil op zijn minst in de basisverzekering houden, maar liever vrij verstrekbaar maken. Daarnaast zou de nadruk op de verantwoordelijkheid van vrouwen meer gedeeld mogen worden met mannen. Het omdoen van een rubbertje is net zo gemakkelijk als het dagelijks slikken van een pil.

Helaas keurt uw Kerk geen enkele vorm van anticonceptie goed en wordt de vrijheid van de vrouw hiermee geterroriseerd. Ik ben blij dat ik in een vrij land leef waar vrouwen zelf kunnen beslissen over hun toekomst, zonder dat mensen die zichzelf hoogwaardiger achten zich hiermee bemoeien. Ik ben baas in eigen buik en ben daar zeer tevreden mee. Vriendelijk verzoek uw handen thuis te houden en niet te morrelen aan mijn rechten.