Wantrouw een overheid die praat over 'bijstandstrekkers'

Recentelijk is iemand die ik ken betrapt op het plegen van fraude. Ondanks dat ze een bijstandsuitkering ontvangt werkte ze een á twee ochtenden per week als schoonmaakster bij mensen thuis. De vrouw, een alleenstaande moeder, is niet betrapt in de letterlijke zin van het woord.

Het bewijs van de gepleegde fraude is niet omhoog gekomen na een diepgravend onderzoek, er waren niet ineens duizenden euro’s op haar bankrekening bijgeschreven waardoor ze voor gaas ging en haar levensstijl was er niet een van ‘Livin’ la vida loca’. Ze werkte niet zwart bij om zichzelf heerlijk te laten verwennen in een spa resort, ze heeft geen villa op Bonaire en ze werkte ook niet zwart bij om dure reisjes te maken. Niets van dit alles. Ze werkte zwart bij om voor haar kinderen (twee die extra hulp nodig hebben) te kunnen zorgen. Haar ex-man heeft sinds de scheiding een aantal jaren geleden nimmer een cent afgestaan, ondanks dat hij hier herhaaldelijk wel toe ‘gedwongen’ is. Het is diezelfde alimentatie weigeraar die de gemeente op de hoogte heeft gesteld van haar ‘frauduleuze’ praktijken. Uitkomst is een terugvordering waar een paard de hik van krijgt. Niet de bron van alle ellende wordt aangepakt, het slachtoffer heeft juist opnieuw het nakijken. 

In de afgelopen jaren ben ik tal van dit soort gevallen tegen gekomen. Mensen die wel willen werken, kunnen werken zelfs, maar door privé sores thuis nergens meer aan toe komen. Niet gesteund door de incompetente instellingen die betaald worden om ze juist uit hun penibele situatie te halen (zelfredzaamheid predikers) of deze mensen in ieder geval op weg helpen door structuur in hun leven aan te brengen. Het maakt mij daarom ook boos als een krant als Trouw, zonder enige vorm van schaamte, op haar website spreekt over bijstandstrekkers (artikel: Weer extra geld voor sociale dienst Rotterdam, bron ANP). Vieze stinkende bijstandstrekkers zijn het, allemaal! Ze verschillen wat hun positie betreft niet veel van de arme Afrikaantjes met een hongerbuikje waar de VVD (ook) zo de pik op heeft. Er kan altijd geld af, de mensen kunnen het altijd met wat minder doen en je moet ze leren vissen i.p.v. hen een vis toegooien. Tijdens tijden van bezuinigen is de hand ophouden een schande. Bij economische voorspoed is dit voor diezelfde kliek overigens niet veel anders, ook dan vinden zij dat iemand geen beroep mag doen op de gemeenschap. Mensen die een bijstandsuitkering ontvangen daar mag je best denigrerend over spreken, ze zijn niet zielig maar gewoon lui. 

We zijn blind voor alles wat achter de voordeur gebeurt, terwijl dit volgens mij de mensen zijn die de minste privacy genieten. Doorgaans weet niet alleen de gemeente alles van deze mensen, maar ook alle instellingen die zich als ongecoördineerde strontvliegen rondom deze mensen heen bewegen. De uitgestoken hand is er daarom ook een van de bureaucraat aan iemand die gebaat is bij zo min mogelijk bureaucratie. De uitgestoken hand is er een van een instelling die niet gebaat is bij een snelle oplossing, want snelheid en oplossingen kost ze geld. De uitgestoken hand is er altijd een van iemand die wantrouwend tegenover je verhaal staat, want ‘dit verhaal hebben we in een ietwat andere vorm wel vaker gehoord’.

We zijn niet bezig problemen op te lossen. We zijn niet bezig het allemaal veel efficiënter in te richten en ons te ontdoen van al die incompetente organisaties die nimmer in het belang van deze mensen hebben gewerkt. We zijn niet bezig de hulp structureel te hervormen, want voor je het weet staat het Malieveld vol met boze vertegenwoordigers van deze logge ‘wij staan in dienst van de maatschappij’ organisaties. We hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat het Malieveld vol komt te staan met mensen die een bijstandsuitkering ontvangen, omdat ze de manier waarop ze behandeld worden beu zijn. Ze schamen zich nu al vaak voor het feit dat ze een beroep doen op de gemeenschap. Geen haar op hun hoofd die eraan denkt straks en plein public zichzelf voor lul te zetten. 

Het maakt de groep een makkelijk doelwit van kille harde bezuinigingen, verdere inperking van hun privacy en hoongelach van werkend Nederland. Deze groep uitkeringsgerechtigden heeft geen recht op spreken. Steeds meer gemeenten willen deze groep mensen verplichten zich vrijwillig maatschappelijk in te zetten. Voor wat, hoort wat is nu het adagium. Mensen die aankloppen bij criminelen, omdat ze hulp nodig hebben krijgen dit ook altijd te horen. Voor wat, hoort wat. Een overheid die op deze manier haar burgers bejegent moet in mijn optiek gewantrouwd worden.

Volg Karim Khaoiri ook op Twitter