Wantrouwen is onze vijand

“Allochtonen en autochtonen, sla de handen ineen. We hebben allen dezelfde vijand: extremisme en criminaliteit.” Zo vangt Tofik Dibi in Trouw zijn column aan, waarin hij alle partijen oproept om samen te werken. In mijn optiek is echter ons eigen wantrouwen de werkelijke vijand en zijn extremisme en criminaliteit eerder een gevolg dan oorzaak.

De politiek is onmachtig om het tij te keren. Druk bezig met de Nederlandse en europese economie die eveneens aan de rand van de afgrond staat. Een kabinet dat niet kan rekenen en zichzelf meerdere keren tegenspreekt. Een politiek die waarschuwingen van deskundigen in de wind slaat. Die slechthorend zijn als het gaat om hun eigen achterban. Een oppositie die zijn kleur verliest en bij gebrek aan beter het kabinetsbeleid blijft steunen. En binnen deze hectiek een partij die de aftakeling van de politiek met tevredenheid gade slaat. Zij hoeven zich niet te bewijzen. De traditionele partijen zijn druk doende hun eigen graf te graven. Maar daarmee ook die van de Nederlandse samenleving.

De samenleving schreeuwt wanhopig om aandacht. Om oplossingen en antwoorden. Het antwoord vanuit de politiek is nog meer polarisatie en geen werkelijke oplossingen voor de problemen in de maatschappij. De PGB verdwijnt, middeninkomens worden zwaarder belast, de succesvolle wijkaanpak wordt losgelaten, het immigratie – en asielbeleid ongeloofwaardig en haaks op internationale wetgeving. Een lid van de Hoge Raad zegt uit angst zijn lidmaatschap van een politieke partij op. De achterkamertjes zijn in volledige eer en glorie hersteld. In het afgelopen jaar heeft de politiek laten zien, niets geleerd te hebben van het vorige decennium.

De toekomst opbouwen betekent perspectief bieden. Dat vereist visie, durf en leiderschap. Maar wat verwacht de politiek als zijzelf zo onmachtig is en haar geloofwaardigheid verspeelt. Zelf geen keuzes maakt, laat staan een toekomst perspectief biedt. Indien we over ons wantrouwen heen willen komen, dan zullen partijen een streep moeten trekken. Afstand dienen te nemen van die personen / groepen / partijen die zich voeden met angst en wantrouwen en hun bestaan daaraan ontlenen. Maar die keuze wordt maar niet gemaakt in de politiek uit angst voor de mogelijke consequenties en toegedekt met het argument dat alles op zijn eigen merites wordt beoordeeld. Daarmee ontkent de politiek de kruisverbanden die er bestaan. Als Tofik daadwerkelijk zaak wil maken van het gezamenlijk opbouwen van de toekomst, dan kan hij het niet laten bij een oproep. Daarvoor is de Nederlandse samenleving al te ver weggezakt.

Lees hier de column van Tofik Dibi