Wat de gevestigde partijen je niet vertellen over de verkiezingen

Nederlanders zijn cynischer dan ooit over de politiek. Die onvrede, waar toenemende ongelijkheid sinds de jaren ‘80 een belangrijke voedingsbodem voor is, wordt aangewakkerd door steeds nieuwe politieke schandalen. Gezien het politieke onvermogen de ongelijkheid op te lossen, lijkt dat cynisme begrijpelijk. Is echte sociale verandering dan echt onmogelijk?

In aanloop naar de verkiezingen doen alle partijen mooie beloftes. Zelfs rechtse partijen, die verantwoordelijk zijn voor de toenemende ongelijkheid, de wooncrisis en de afbraak van sociale voorzieningen, beloven dat alles nu écht aan te gaan pakken. Veel mensen zullen denken: het zal wel. En gezien de recente geschiedenis is dat cynisme heel begrijpelijk.

Als ik één ding heb geleerd in mijn tijd in de gemeenteraad, is het dat echte verandering niet uit het parlement komt. Als volksvertegenwoordiger in het parlement ben je volledig afhankelijk van anderen die de tegenovergestelde richting op willen. Zelfs de SP – mijn oude partij – die in het beginselprogramma belooft het kapitalisme omver te willen werpen, raakte langzaam ingekapseld door de bittere realiteit van compromissen sluiten. Dat gebeurt vanzelf door de strakke kaders van nationale en Europese wetgeving. Linkse idealen blijven daardoor linkse dromen. Een regionaal minimumloon van 14 euro? Huren maximeren, huisjesmelkers en beleggers aanpakken? Minder marktwerking en bureaucratie in de zorg? De participatiewet niet uitvoeren omdat het mensen onnodig straft? De toerisme-industrie aanpakken? Energie en OV weer in eigen handen nemen en de topsalarissen van bestuurders aanpakken? Bij dat alles ligt nationale of supranationale wetgeving dwars.

Hoe krijgen we dan die veranderingen die wij als Amsterdammers allemaal zo graag willen, en die keihard nodig zijn om de schreeuwende ongelijkheid in de stad te bestrijden, dan wél voor elkaar? Er zijn grofweg twee keuzes. De eerste is: we conformeren ons aan de bittere parlementaire beleidsrealiteit. De resultaten daarvan kennen we. Daarvoor kun je bij de gevestigde partijen terecht. Maar we kunnen ook andere kant op, en zelf de ruimte gaan maken die er nu niet is voor linkse plannen.

DSA kiest voor dat laatste. De weg vooruit ligt namelijk bij activisme, met wat burgerlijke ongehoorzaamheid. Niet alleen van mensen op straat, maar ook van het stadsbestuur. Het enige wat we volgens DSA kunnen doen, is de boel op de spits drijven, als politiek én samenleving. Zo creëren we ruimte voor linkse ideeën. We zijn als Amsterdammers samen machtiger dan we denken. Amsterdam verdient een bestuur dat ons zelfvertrouwen voedt, en niet bij voorbaat binnen alle lijntjes wil kleuren. Een bestuur dat uitstraalt: wij gaan doen wat nodig is vóór en mét de Amsterdammers. Als de aanbestedingswet zegt: je mag als Gemeente geen onderscheid maken in met wie je zaken doet, moet Amsterdam zeggen: wij doen alleen zaken met bedrijven die hun personeel een leefbaar loon van 14 euro betalen. Als Rutte dan verhaal komt halen, moeten Amsterdammers de straat op om te laten zien: wij zijn een trotse en sociale stad met een eigen verhaal. Dat aloude gevoel: wij zijn de Republiek Amsterdam. Kom maar op! Een heropleving van de Amsterdamse tegencultuur is pas échte democratie en het beste tegengif tegen cynisme en polarisatie.

Volgens het KiesKompas is Democratisch Socialisten Amsterdam de meest linkse partij van de stad. En dat is niet voor niks. Met halfbakken compromissen komen we nergens. Onze inzet is op wat nódig is, niet op wat volgens de gevestigde politiek zogenaamd haalbaar is. Politiek anno 2022 is verworden tot het managen van overheidsfinanciën, maar zou moeten gaan over veel meer dan dat. De politiek moet een visie hebben, en daarmee het volgens velen onmogelijke, mogelijk maken. Amsterdam verdient na 16 maart een gemeentebestuur met zo een visie en vechtersmentaliteit, als rebelse linkse voorhoede in een steeds ongelijker wordende wereld. Kijk daarvoor eens naar een nieuwe partij.