Wat er misgaat in het onderwijs

Leraren zijn opvoeders, managers en rolmodellen. Zij leggen de bouwstenen voor de toekomst (leerlingen). Je kunt dus met gemak stellen dat docenten het centrum van een samenleving zijn. Alles wat een docent de komende jaren als bouwsteen benut, zorgt voor mooie gebouwen. Een docent die zich ontwikkelt, wordt steeds meer een expert die een bijdrage kan leveren aan het mooier maken van onze vrije samenleving.

Hoe kan het dat er zo weinig animo is voor zo’n mooi beroep? Waarom wordt de onderwijzer ondergewaardeerd terwijl wij leraren juist politici, advocaten, artsen, bouwvakkers, kortom iedereen, opleiden tot wereldburgers? Zijn wij zo diep gezonken als maatschappij?

Onze fundamentele eigenschappen als docent kan je in 3 woorden beschrijven: competentie, autonomie en relatie. Wij als docenten zijn competent omdat wij jaren hebben gestudeerd en ons best doen om kwaliteit te leveren. Wij zijn autonoom: dat wil zeggen dat wij leiderschap moeten tonen en beslissingen nemen hoe wij onderwijs kunnen geven. Wij investeren in relaties met kinderen, ouders en collega’s om de leerlingen tot bloei te brengen. Als één van deze eigenschappen verdwijnt, heeft het onderwijs een probleem.

Zij-instromers Ik zal je vertellen waar het mis gaat. Aangezien er een lerarentekort is, worden er zij-instromers ingevlogen. Mensen uit het bedrijfsleven nemen een kijkje in de keuken en staan uiteindelijk in deeltijd voor de klas. Maar zijn zij competent genoeg? Leveren zij kwalitatief goed werk? Ik wil niet negatief zijn, want met enthousiasme en ambitie ben je al op de helft.

Vervolgens is het aan de schoolbesturen om het geld daadwerkelijk in de klas te stoppen in plaats van een zogenaamde lumpsum waardoor niemand weet waar het geld naartoe gaat. Er moet niet meer geld naar het onderwijs, er moet meer geld naar de klassen. Op dit moment geven veel leraren voor een te laag salaris te veel klassen les. Hoelang gaat een leraar dit volhouden?

Administratief werk Kom ik bij mijn volgende punt: autonomie. Hoe kan het zijn dat zoveel leraren zich door een micromanager of een verkalkt schoolbestuur laten beïnvloeden terwijl zij de bouwstenen voor de toekomst leggen? Het is een angstcultuur waardoor 1 op de 3 onder de dertig jaar stopt.

Je volgt ambitieus een lerarenopleiding om het verschil te maken, maar zodra je meer wilt doen word je overladen met administratief werk, waardoor je meer naar een scherm kijkt dan naar je bouwstenen. Als je met een leuk initiatief wilt komen is er geen geld. Wil je iets zelf doen en steek je je kop boven het maaiveld, dan krijg je een berisping waardoor je dag mag zeggen tegen je vast dienstverband. Dit zorgt ervoor dat heel veel jonge docenten het onderwijs verlaten.

Nu zeg je: Emin, wat als ik inderdaad weg moet of ontslagen word? Beste collega, dan wens ik je heel veel ontslagen toe. Ik wens je succes bij het vinden van een andere school waar je voor je eigen geluk moet gaan kiezen. Anders brand je op. Maar wat je ook doet, verlaat het onderwijs niet.

Verschil maken Kom ik tot slot bij het punt relatie. Relatie met je leerlingen is belangrijk maar waar wij vooral op moeten focussen is de relatie met je collega’s. Wij kunnen elkaar steunen: sterk zijn en ons niet laten intimideren door micromanagers en door de hiërarchie binnen organisaties.

Het is tijd om te bouwen en het verschil te maken! Ik kan niet wachten om met jullie de bouwstenen voor een mooie Nederlandse samenleving te leggen!