Wat Wilders gaat doen

Elke december organiseert de NPO de verkiezingen voor politicus van het jaar. In de top drie staan – leerde Pauw van vrijdagavond – Geert Wilders, Jeroen Dijsselbloem en Jesse Klaver. De aanwezige gasten voegden daar eigenhandig Klaas Dijkhoff aan toe. Je krijgt de neiging om te dromen van een levensavond in Montevideo niet al te ver van het strand, maar, fijne lezer, lieve lezeres, het is hier ook ons land en wij laten ons door de druiloren niet wegjagen. Jesse Klaver is trouwens een eenzaam sterretje dat pinkt aan voor het overige een inktzwarte hemel.

Toch staat ons nog een klap te wachten. De politicus van het jaar wordt gekozen door bezoekers van de NOS-site. Zijn aanhang zou Geert Wilders wel eens naar de eerste plaats kunnen dragen. Hij staat tenslotte al op 39 virtuele zetels. Daarmee geniet hij in de peilingen meer steun dan PvdA en VVD gezamenlijk.

Je hebt best kans dat dit beklijft, ook in de echte verkiezingen. In dat geval zal aan een kabinet met Wilders niet te ontkomen zijn. Een monstercoalitie om het blonde beest in de oppositiebankjes te houden ligt niet voor de hand. Daarvoor verschillen de partijen teveel van opvatting. Dat krijgen ze niet voor elkaar, zeker als Wilders na de verkiezingen ineens een gematigde toon aanslaat, zoals hij voorafgaand aan Rutte I ook flikte. De kans is groot dat PVV, CDA en VVD gezamenlijk een kleine meerderheid kunnen vormen. Dat kan die partijen ertoe brengen om in een coalitie te stappen met Wilders als premier in de hoop dat hij dan door impopulaire maatregelen zijn achterban van zich vervreemdt. Wilders zal maar één spijkerharde eis stellen: het raadgevend referendum maakt plaats voor een bindende volksraadpleging, die ook door de regering zelf mag worden uitgeschreven, en geen minimum opkomst meer kent. De andere partijen doen die concessie. Daarna laat de premier zich met het ene referendum na het andere meer bevoegdheden geven. Tot hij zijn ideaal heeft verwezenlijkt: een onwrikbare positie in het centrum van de macht. 

Het is in dit land de gewoonte schamper te doen over mensen die het democratisch gehalte van Wilders en de PVV in twijfel trekken. Vooral het reaguurdersvolk komt dan in het geweer en schrijft, ten onrechte denkend origineel te zijn, dat zij de treinen naar het oosten al voorbij zien komen. Inderdaad is een totalitair regime zoals dat van Hitler en Mussolini niet meer zo van de eenentwintigste eeuw, hoewel dankzij  ICT de controlemogelijkheden van de overheid de wildste dromen van deze staatslieden ver overschrijden. De machthebber van onze tijd heeft geen onderdrukking van de massa nodig. Hij nestelt zich in het centrum van de macht. Hij zorgt dat hij daaruit niet verdreven kan worden door manipulatie van de media, de overheidsdiensten en de straat. Met chirurgische precisie maakt hij het personen en organisaties net moeilijk genoeg om te voorkomen dat zij lastig kunnen worden. We hoeven geen Europese Hitlers te vrezen maar wel Orbans en Poetins. Toetje voor liefhebbers van Latijns-Amerika. Een vroeg voorbeeld is misschien de manier waarop de machtsmachine van de Institutionele Revolutionaire Partij  meer dan een halve eeuw Mexico in een nu eens fluwelen dan weer ijzeren maar steeds onontkoombare greep hield

De Poetin zijn van Nederland: premier voor het leven, door niets of niemand meer in toom gehouden, de dompteur van een machteloos parlement, de leider van een partij zonder leden, die niettemin de straat weet te mobiliseren tegen wie al te openlijk al te zelfstandig denkt. 

Het zal wel van die lage luchten en die rotregen komen dat ik zulke stukken schrijf.

Beluister dit opiniestuk hier.

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)