'We gaan terug naar het niveau van 2006', een klassieke denkfout

Zondagmiddag vertelde Buitenhof-columnist Max Pam tussen neus en lippen door dat het wel meeviel met de gevolgen van de crisis. “Wij” waren teruggezet naar het jaar 2006 en hij kon zich niet herinneren dat we toen zo arm en ongelukkig waren met zijn allen. Of woorden van gelijke strekking.

Dit is een klassieke denkfout: het verwarren van gemiddelden met het lot van echte mensen. Was de wereld maar net Windows. Dan kon je met systeemherstel rampen voorkomen door de tijd terug te zetten. In dat geval zou de regering een economisch plan afkondigen dat alle burgers van de ene op de andere dag terugbracht naar hun persoonlijk welvaartsniveau van 2006. Door een heel nauwkeurige heffing bijvoorbeeld.

Maar zo gaat het niet. De bezuinigingen worden niet op “ons allemaal” afgewenteld maar op specifieke groepen en burgers. Als een vijftigjarige straks ontslagen wordt met een minimale vergoeding en uitzicht op maximaal één jaar WW, dan is de kans groot dat die – afgezakt naar de bijstand – de  woonlasten niet meer kan opbrengen waarna gedwongen verkoop en een faillissement volgen, want je blijft dan met een fikse restschuld zitten. Of dacht je werkelijk dat de banen voor ouderen ineens aan de bomen groeien als het ontslagrecht nog meer wordt versoepeld?

Elke verhoging van het eigen risico in de zorg betekent een hap uit het inkomen van chronisch zieke mensen vooral als zij niet in staat zijn om een hoog inkomen te verdienen.

“We” worden niet teruggezet naar 2006. Voor een groot aantal burgers verandert er niets tot weinig, maar miljoenen anderen voelen de pijn heftig en worden met hun rug tegen de muur gekwakt. Zij stevenen onstuitbaar af op de armoedegrens.

Laat je niet misleiden. Geloof niet te hard dat je  de dans opnieuw ontspringen zult. Ooit neemt vriend Crisis je in de armen en drukt je fijn tegen zijn plaatstalen borst.