We moeten ons rot schamen om Syrië

Een bijkomende belangrijke reden om de kinderen naar school te brengen is om op het schoolplein koffie te drinken met andere ouders die dat ook doen. Je groeit toch een beetje met elkaar op. De eerste keer, als je je vierjarige laat kennismaken nog een beetje onzeker tegen andere ouders aanpratend, maar tegen de tijd dat je puber de CITO-score op zak heeft, weet je precies wat opvoeden, althans, voor zover het dit gedeelte van de jeugd betreft, inhoudt, en heb je een volledig nieuw netwerk opgebouwd.

Jammer dat kinderen het niet toestaan ze naar school te brengen als ze eenmaal tot het voortgezet onderwijs zijn toegelaten. Scholen zouden kunnen overwegen om hangplekken voor ouders neer te zetten. Een beetje uit het zicht, zodat de kinderen zich niet teveel hoeven te schamen.

Eén van de ouders waar ik regelmatig koffie mee drink weet veel van Syrië. Hij komt er wel eens, en zei me wat ik al wist; 80, nee 90, nee, 95% van de Syriërs of meer maakt het niet uit wie er de baas is in dat land. Ze willen dat hun kinderen naar school kunnen, dat ze hun land kunnen bewerken, en dat er niet al te veel geschoten wordt. Ondertussen is de werkelijkheid anders. Sinds de Arabische lente zo’n twee jaar geleden ook in Syrië uitbrak, staat het dodental rond de 80.000. 20.000 mensen worden vermist. 4 miljoen mensen zijn op de vlucht, waarvan zo’n 1,5 miljoen naar een ander land.

We moeten ons rot schamen dat we dit toelaten. De mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn, passen dezelfde vier-fasentactiek toe die in 1986 beschreven werd in aflevering 6 van “Yes Prime Minister”:

Sir Humphrey Appleby: Then we follow the four-stage strategy. Bernard Woolley: What’s that? Sir Richard Wharton: Standard Foreign Office response in a time of crisis. Sir Richard Wharton: In stage one we say nothing is going to happen. Sir Humphrey Appleby: Stage two, we say something may be about to happen, but we should do nothing about it. Sir Richard Wharton: In stage three, we say that maybe we should do something about it, but there’s nothing we *can* do. Sir Humphrey Appleby: Stage four, we say maybe there was something we could have done, but it’s too late now.

Als we niet uitkijken is het straks te laat. Er is weliswaar een voorstel van Frankrijk en Engeland (gesteund door de VS) om wapens aan de opstandelingen te sturen, maar de vraag is of dat nou zo verstandig is. Wapens zullen dan in handen van terroristische organisaties, die er ook wel andere dingen mee kunnen doen dan de Ba’ath mee bestrijden. Deze wapens zouden dan ook ingezet kunnen worden tegen lokale christenen of bijvoorbeeld tegen Israël.

Hoe dan ook moet de EU op één lijn komen. Ongecoördineerde acties van verschillende Europese landen zullen tot niets leiden en een verdeeld Europa zal helemaal tot niets komen. Een compromis zoals Frans Timmermans voorstelt, waarbij het bestaande wapenembargo onder zeer strikte voorwaarden opgeheven zal worden, zal de meest haalbare oplossing zijn. In dit soort situaties zijn er geen perfectie oplossingen; alleen haalbare.

Het alternatief zal zijn dat Syrië zo lang in burgeroorlog blijft dat de internationale gemeenschap zelf moet ingrijpen. En daar zit niemand op te wachten. Als de EU er niet in slaagt met een standpunt te komen en een rol te spelen in het verminderen van de vijandelijkheden en het bevorderen van enige vorm van democratie, zou de EU er goed aan doen de Nobelprijs voor de vrede die ze eind vorig jaar kregen, terug te sturen. Die zijn we dan niet waard.

Dit artikel staat ook op de website van Robbert Baruch