We weten nog steeds niet hoe te reageren op 'terrorisme'

Na ‘Parijs’ namen moslims sneller en sterker afstand van de aanslagen dan voorheen. Dat Mustafa Kus toen meteen Leidenaren liet ‘tagen’ voor een middernachtwake bij de Pieterskerk (zie foto Leidsch Dagblad 14-11), is er een uiting van. Tevens, dat kamerlid Ahmed Marcouch PvdA en VVD lijkt mee te krijgen voor scherp ‘in de gaten houden van’ salafisten, die hij ‘een voorportaal voor jihadisten’ noemt.

Salafisme bepleit geen geweld maar wel een islamstaat, waardoor nu de dynamiek van het schoolplein nogal eens zou zijn :’hoe streng ben jij in de leer?’ Dat laatste zou eigen zijn aan het monotheïsme, dat een sterk waarheidsidee heeft, zich daarin vaak ook beroept op ‘openbaring’ van God, waardoor joden- plus christendom en islam veel meer geweld uitlokken dan de meer op spiritualiteit gerichte Aziatische religies met een zwakke waarheidsclaim Theoloog Gerrit Manenschijn onderbouwt dat in ‘t boek ‘Religie en haat’, waarin naast het beschrijven van joods terrorisme, hij ook haat- en geweldsteksten in Bijbel en Koran naast elkaar zet. Hans Achterhuis stelt mede daarom, dat de media de religieuze dimensie van het IS-terrorisme niet moeten ontkennen. Terecht, ook al heeft het Westen dit extremisme, o. m. door haar vele militaire interventies in die regio,  over zichzelf afgeroepen. Terecht, als we als Westen dan ook stil gaan staan bij onze eigen religie en inzien dat bijv. de aan Mozes ‘geopenbaarde geboden’ , inclusief het ‘Gij zult niet doden’ toen alleen golden binnen de ‘eigen groep’ en niet voor ‘anderen, niet voor een ‘outgroup’. Iets waarom soennieten van Boko Haram het geen probleem lijken te vinden (toevallig demonstrerende) sjiieten te doden, zoals op 21-1-15 door hen in Nigeria gebeurde. Dus moslims met een ander waarheidsclaim.

Net als bij de oorlog in Ulster tussen katholieken en protestanten spelen trouwens steeds ook hier andere factoren mee, o.a. een ‘bevrijdingsstrijd’ in casu een Arabische lente. Dat we als mensheid gingen spreken van ‘terrorisme’ en/of van de strijd daartegen, is iets van ruim 100 jaar terug. Zo voeren we WO I terug op ‘terreur’ nl. het doodschieten van een Oostenrijkse kroonprins. Maar het was juist de wraak op de ‘terrorist’ of zijn groep, die tot de grote oorlog leidde. We weten hoe dan ook nog steeds niet hoe te reageren op ‘terrorisme’ of voeden het vaak. Net als de R.A.F. of de Baader-Meinhof-groep voorheen ooit deed of wilde, schept het IS-jihadisme, – nu vanuit een eigen religieuze ‘zuiverheid’-perceptie -, chaos en angst bij ons. Ook wil ze liever dat we met grondtroepen hen komen bevechten. Dat zou hen energie geven, ja, kracht en eenheid. Als we van hen af willen, lijkt isoleren dus een betere strategie.

Ook omdat fanatieke groepen, overgelaten aan zichzelf, uiteindelijk ten onder gaan aan onderling geweld. De historie toont een evolutie van: 1) het komt op, 2) het consolideert,3) het leidt tot vreselijke terreur en 4) het zakt in. Misschien een schrale troost, nu we midden in een golf van ‘religieus’ geweld zitten en Rusland zich er sterk mee bemoeit. Maar toch.