Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Weg met ‘zielig’

  •  
23-03-2010
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
703 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Ik heb een hekel aan het woord zielig. Het is een betuttelend woord.
Mensen die dat woord gebruiken, die iemand anders zielig vinden, plaatsen zich bijna altijd boven die ander. Ze verklaren zich op een bepaalde manier superieur. Mensen die zielig gevonden worden schieten er ook zelden iets mee op dat ze zielig gevonden worden.
Deze gedachte deel ik de laatste tijd met steeds meer mensen. Je hoort hem vaak, bijvoorbeeld in discussies over maatregelen om mensen die het moeilijk hebben te ondersteunen, zoals het SP-voorstel om bedrijven te verplichten om gehandicapten in dienst te nemen. Er wordt dan gezegd: je moet zoiets niet forceren, want dan druk je die mensen in een slachtofferrol. En dat verdienen ze niet, want ze zijn niet zielig.
Hoezeer ik de gedachte dat deze mensen niet zielig zijn ook deel, toch vind ik dat die hier misbruikt wordt.
Als een bejaarde dame een drukke straat wil oversteken, maar alle chauffeurs zijn te egoïstisch om te stoppen, dan help je haar naar de overkant. Komt dat op dat punt vaak voor, dan maak je er als lokale overheid een zebrapad en zet je er stoplichten neer. Maakt dat van de dame in kwestie een slachtoffer? Is ze nu zielig? Natuurlijk niet.
Als je dat woord al wil gebruiken, dan zou ze dat eerder zijn als we haar daar aan de kant van de weg aan haar lot zouden overlaten.
En dat is precies wat we doen met veel gehandicapten en met andere mensen die in economische zin niet kunnen opbrengen wat ze kosten. Op dit moment geven we ze een bak geld en een deel van hen zitten we af en toe achter de broek om toch vooral te solliciteren. Maar zoals de arbeidsmarkt nu is georganiseerd hebben veel van hen daar geen echte kans op succes. Kortom, we laten ze langs de kant van de weg staan.
Er wordt veel gediscussieerd over de vraag hoeveel van hen niet kunnen en hoeveel niet willen. Dat is moeilijk te bepalen. Maar nu we weten dat wilskracht niet iets is dat je zomaar kan aanleren omdat de grenzen daaraan bij de geboorte zijn vastgelegd (Zie het televisieprogramma Eigen schuld, dikke bult), lijkt dat onderscheid wat kunstmatig. Er zitten harde grenzen aan de mogelijkheden mensen aan te passen aan de arbeidsmarkt. Dat zijn we nu een paar decennia aan het proberen, zonder effect. Het wordt tijd om de arbeidsmarkt nu serieus aan hen aan te passen. Net zoals we de weg aanpassen aan de mensen die willen oversteken. En er zijn teveel mensen te egoïstisch om dat aan de markt zelf over te laten. ‘Not in my backyard’ gaat niet alleen over spoorlijnen en afval gestookte energie centrales.
Er zijn allerlei manieren, waarop we de arbeidsmarkt kunnen aanpassen. Het SP-voorstel is er één van, gesubsidieerde arbeid een ander. Gaan we daartoe over, dan helpen we een hele groep mensen, die nu langs de kant van de weg blijven staan. En daar is niets zieligs aan.

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.