Wie denkt Marcouch dat hij is?

De PvdA’ers Ahmed Marcouch en Jeroun Recourt pleiten in het stuk ‘Burgemeesters, stop de jihadisering in uw wijken’ ( Volkskrant O&D 15-4-2013) voor het inzetten van ‘ervaringsdeskundigen’ om Nederlandse ‘jihadisten’ op te sporen en hun paspoorten af te nemen. Het is de bedoeling dat deze ervaringsdeskundigen, die worden omschreven als ‘evenwichtige moslims die religieus onderbouwd zijn en in debat kunnen met deze jongens’, bij ‘manifeste jihadplannen’ aan de bel trekken, hetgeen vervolgens zou moeten leiden tot de inname van paspoorten. Dit is een zeer verontrustend idee die de maatschappij fundamenteel kan ontwrichten. Bovendien getuigt het eens te meer van de morele verwarring van politici als Ahmed Marcouch, een adept die hij is van de ‘harde aanpak’.

Laten we beginnen met het zorgwekkende van het plan om ‘ervaringsdeskundigen’ aan te stellen. Deze figuren krijgen, als het aan Marcouch en Recourt ligt, door de burgemeester ‘debattechnieken’ en ‘locaties’ aangeboden om het kaf van het koren te scheiden. Afgezien van hoe onzinnig dit klinkt (want waarom zou iemand naar een debatavond gaan waar de mogelijkheid bestaat dat je je paspoort kan verliezen) en sterk doet denken aan het ‘lokjood’-idee van Marcouch uit 2010, zijn, zoals hierboven gezegd, uitingen van ‘manifeste jihadplannen’ bepalend voor het al dan niet verliezen van je paspoort. Wat ‘manifeste jihadplannen’ zijn wordt in het stuk niet nader gedefinieerd. Maar er wordt wel op niet mis te verstaanbare wijze gesuggereerd dat de islam de oorzaak is van radicalisering.

Zo wordt Slotervaart, een wijk waar veel moslims wonen, drie keer op een coqueterende wijze genoemd. Vervolgens worden zeer subjectieve criteria als baardgroei, broekspijpen en woorden als haram, hel en paradijs als indicators gezien om radicalisering te ‘meten’. Marcouch en Recourt lijken zwaar beïnvloedt door Amerikaanse counter-insurgency theorieën, waar in dit geval Slotervaart verwordt tot een nieuwe front in de ‘War on Terror’. Dit is geen overdrijving. In het stuk wordt serieus een oproep gedaan aan burgemeesters om ‘zoveel mogelijk betrokkenen in de wijken te mobiliseren’ en ‘zelf de wijken in te gaan en radicalisering in de kiem te smoren’. De klap op de vuurpijl is de opmerking dat radicalisering niet voortkomt uit armoede en discriminatie, maar een ‘religieuze ontsporing’ is. De hele moslimgemeenschap wordt hiermee verdacht gemaakt van ‘jihadisme’, wat dat dan ook moge zijn. De aanstelling van ‘ervaringsdeskundigen’ zal m.i. een averechts effect hebben. De moslimgemeenschap zal zich nog meer verdrukt voelen, met alle negatieve gevolgen van dien.

Het is evident. Marcouch en Recourt zijn slachtoffers van respectievelijk een negatief zelfbeeld (zelfhaat bijna) en islamofobie. Laila Ezzeroili (Volkskrant O&D 3-4-2013) had hier onlangs in de Volkskrant voor gewaarschuwd: ‘We mogen niet toestaan dat onze kinderen een negatief zelfbeeld van Marokkanen, van moslims en uiteindelijk van het zelf, verinnerlijken’. Wat moeten onze kinderen denken als nota bene leden van de Tweede Kamer zulke moreel verwarde signalen zenden? Vervreemding is het enige resultaat van zulke berichten voor onze kinderen. Hoe heeft het zover kunnen komen dat Nederland nog steeds zo bang is van ‘de’ moslim?

Het heeft allemaal te maken met het feit dat de integratie faliekant is mislukt. De segregatie in de zin van zwarte scholen en zwarte wijken is een feit. Een consequentie hiervan is de segregatie in de geest. Een conflict begint altijd in de geest. Sinds 2004, sinds de moord op Theo van Gogh hebben we het ene gezegd en het andere gedaan. We zouden meer met elkaar omgaan, maar er is juist een afstand gecreëerd. Hierdoor blijft het vijandbeeld dat we hebben van groepen die we bijna nooit over de vloer krijgen in stand. Onbekend maakt onbemind.