'Wij willen wat jullie hebben'

Libië zou zijn geboren. Helaas blijft dat sinds vandaag bij een naïeve gedachte. De realiteit spreekt boekdelen. Gisteren zag ik dé foto waar het lijk van Khadaffi bloedend door de Libische straten wordt gesleurd. Een foto die qua bloederigheid niet veel afweek van het bloedvergieten in de periode daarvoor. Ik zag hier enerzijds het Libië dat weken daarvoor de wereld om menselijkheid smeekte. Een Libië dat pretendeerde dat Khadaffi berecht moest worden door onafhankelijke rechtspraak. Wat ik op die foto’s zag waren echter burgers die getekend zijn door het gewelddadige verleden.

Khaddafi had om een aantal redenen beter berecht kunnen worden. Op politiek gebied zou het veel twijfels omtrent het bestuurlijk toekomstperspectief van Libië kunnen ontkrachten. Op maatschappelijk niveau zouden de nieuwe instituties en de democratisering hun werk kunnen doen. Op theologisch niveau zou je islam op een voetstuk kunnen zetten én het streven naar barmhartigheid en hedendaagse rechtvaardigheid kunnen etaleren.

Op juridisch gebied zou je eindelijk kunnen laten zien dat straffen niet meer bepaald mogen worden door de ongecontroleerde emoties van individuen. Op praktisch niveau zou hij als informatiebron van essentiëel belang kunnen zijn om de overblijfselen van het regime uit te wassen. Op collectief niveau is het een ramp voor Libië. Want hoewel de wraak op Khadaffi het werk is van individuen, lijkt de beeldvorming op een Libische consensus te duiden.

Als de Libiërs op langere termijn naar een volwassen democratie streven, en willen wat wij hebben, dan hoort een rationele behandeling van oorlogsmisdadigers daar ook bij. Zij zouden deze barbaarse manier van represailles openlijk moeten afkeuren, want een beroep op de menselijkheid en daarmee het onderdrukken van basale wraakzuchtige emoties onderscheidt ons immers nog altijd van beesten. En dat is nou nét niet waar Libiërs nog langer mee geassocieerd willen worden. Jammer, wat mij betreft een gemiste kans.