Wil de echte Zihni Özdil dan nu opstaan?

Ik ben de afgelopen jaren voor veel uitgemaakt: ‘rabiaat links’, ‘allochtone twitter-intellectueel’, ‘gutmensch’, ‘vijfde kolonne import-Turk’, ‘Armeense-‘ of ‘Koerdische verrader’ en in allerlei andere kleurrijke bewoordingen voor rotte vis.

De kwalificatie na mijn debuutboek van Zihni Özdil als conservatief nationalist is echter een primeur. Kudos voor de originaliteit. Op basis van deze uiteenlopende kwalificaties zou een arts kunnen concluderen dat ik aan schizofrenie lijd.

De boodschap in Nederland mijn Vaderland is echter glashelder: een pleidooi van 128 pagina’s voor een nieuw Nederlanderschap, waarin het niet meer uitmaakt hoe je heet, wat je eet, hoe je eruit ziet, wat je erfgoed is, wat je wel of niet gelooft. Over al die verschillen kunnen we het volstrekt oneens zijn met elkaar, graag zelfs, maar niet meer in de context van ‘wij echte Nederlanders’ versus ‘zij’. Je bent een Nederlander en niemand kan dat van je afpakken, is mijn ideaal. Eenheid in diversiteit. Een grotere anti-assimilatieboodschap is er bijna niet.

Ik reken het mezelf aan dat deze duidelijke boodschap bij enkelingen schijnbaar niet even goed wil landen. Ik word er onder meer van beticht een dwingend assimilatieperspectief te hebben. Met deze fantasierijke interpretatie wordt de plank volledig misgeslagen.

Dat mijn pleidooi voor een nieuw, inclusief burgerschap verwarring op kan wekken bij mensen die nog in oude denkpatronen zitten, is begrijpelijk. Dat mijn boek daarom aversie opbrengt, moge ook zo zijn. Verandering begrijpen is moeilijk. Vooruitgang omarmen is nog lastiger. Normverschuiving is een langzaam en pijnlijk proces. Het is niet meer dan normaal dat je op weerstand kunt rekenen als je je nek uitsteekt door bestaande maatschappelijke aannames ter discussie te stellen.

Door te ageren tegen vastgeroeste denkpatronen over Nederlanderschap poog ik bij te dragen aan de ontwikkeling van inclusiviteit in ons land. De belangrijkste winst is dat er inmiddels een tastbaar resultaat ligt. De Correspondent heeft mede door mijn kritiek de hand in eigen boezem gestoken en aangekondigd proactief onze samenleving te bevestigen door redactionele diversiteit tot expliciet speerpunt te maken. Aloude excuses zoals ‘we kunnen ze niet vinden’ of ‘we zijn kleurenblind’, zijn niet geldig, erkent het medium nu. Een historisch omslagpunt in het vaderlandse medialandschap.

Belangrijker, deze koerswijziging is een indicatie van een bredere maatschappelijke normverandering ten aanzien van Nederlanderschap. Met het voornemen van de Correspondent om minimaal twee Nederlanders van kleur aan te nemen is er nu een geïnstutionaliseerde vaandeldrager die zich inzet voor verdere verspreiding van deze nieuwe norm van inclusief Nederlanderschap.

En dat is waar het mij allemaal om te doen is.

Nederland mijn vaderland (De Bezige Bij) ligt sinds 22 oktober in de boekwinkels