Wil je de terroristen verslaan? Leef je normale leven!

Voor de tweede keer in een zeer korte tijd is Parijs getroffen door een serie van bloedige aanslagen, uitgevoerd door terreurbeweging IS. Er vallen veel dingen te zeggen over deze aanslagen. Veel dingen die we wel zouden moeten doen, en ook veel dingen die we niet zouden moeten doen. Het is moeilijk om met een gepaste reactie op zo’n wrede gebeurtenis te komen. Het is goed om stil te staan bij het leed dat heeft plaatsgevonden in Parijs, bij de slachtoffers, hun familie en de Franse natie die hierdoor diep getroffen is. Maar nadat we hierbij stilgestaan hebben moeten we weer verder gaan met ons normale leven. We mogen onszelf en onze maatschappij niet door deze aanslagen laten ontregelen. Want dan geven we toe aan wat de terroristen van IS willen, en hebben zij gewonnen.

Een aantal van de aanslagen in Parijs vonden plaats in hartje Parijs, in wijken waar veel jonge Parijzenaars bijeen komen om plezier te maken. Het zijn wijken waar Parijzenaars van veschillende sociale en etnische afkomsten met elkaar mengen. Een andere aanslag vond plaats in het Stade de France, waar de trots van Frankrijk, het nationale elftal op dat moment speelde met tienduizenden fans in het stadion die hun land hartstochtelijk aan het toejuichen waren. Zulke doelwitten worden door een groep als IS niet random gekozen. Er zit een gedachte achter. Net als bij de aanslagen op Charlie Hebdo en Joodse doelwitten zijn deze aanslagen gericht op symbolische doelwitten, bedoeld om zoveel mogelijk angst, woede en haat te zaaien. Aan dergelijke gevoelens toegeven betekent dan ook toegeven aan de terroristen.

Woolwich Toen in mei 2013 in het Londense Woolwich een aanslag op een Britse militair plaatsvond was de reactie van de Britse premier veelzeggend. Hij sloot zijn boodschap af met de volgende woorden :

But one of the best ways of defeating terrorism is to go about our normal lives. And that is what we shall all do.” 

Cameron geeft hiermee een duidelijk signaal af: we moeten het normale leven laten doorgaan. Als we dat doen dan hebben de effecten van deze aanslag voor een groot deel ongedaan gemaakt, en het terrorisme een zware klap toegebracht.

Natuurlijk, onze veiligheid moeten we tegelijkertijd ook garanderen. De veiligheidsdiensten moeten leren van deze aanslagen, er is een nieuwe strategie nodig om de IS in Syrië en Irak te verslaan en de politiek dient te doen wat nodig is om het terrorisme in Europa te bestrijden binnen de kaders van de rechtsstaat. Maar wij, als gewone burgers, kunnen een bijdrage leveren aan het aan deze strijd door ons leven te blijven leven en de maatschappij niet uit elkaar te laten drijven.

Rechtvaardiging Dat betekent concreet dat we als samenleving zonder uitzondering IS en haar terreur zouden moeten verwerpen. We moeten ons hard keren tegen diegene die IS steunen of haar daden vergoelijken. We mogen niet toestaan dat IS en haar aanhangers als slachtoffers worden geportretteerd, terwijl men dader is. Er is geen rechtvaardiging op welke manier dan ook te vinden voor dit soort aanslagen. We moeten erkennen dat IS een kwaad is dat bestreden moet worden, met alle middelen die binnen ons bereik liggen, en door alle burgers van onze maatschappij.

Het betekent ook dat we deze aanslagen niet gaan bagatelliseren met uitspraken als “Dat is nou eenmaal het gevolg van Westers buitenlandbeleid” of “Dat krijg je ervan als je je met het Midden-Oosten bemoeit”. Of dat je de aanslagen gaat relativeren met uitspraken als “Dat gebeurt toch al veel langer in Syrië, Irak en Palestina dus ons om Parijs druk maken is hypocriet en selectief”. Terrorisme mag niet gebagatelliseerd worden, en dat we ons druk maken om Parijs betekent niet dat leed elders in de wereld aan ons voorbij gaat.

Verantwoordelijkheid Ook betekent het dat we complottheorieën over ‘de zionisten’ en ‘false flag operations’ zouden moeten bestrijden, net als leugens over dat zogenaamd de VS en het Westen achter deze aanslagen zouden zitten. We zouden voluit moeten erkennen dat IS achter deze aanslagen zit, waar zij vandaag komt en welke ideologie zij aanhangt. Daarnaast betekent het dat we niet mensen die niet verantwoordelijk zijn voor deze aanslagen toch wel diezelfde verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven. Het zijn IS en haar aanhangers die voor deze aanslagen verantwoordelijk zijn, niet anderen. Iedere burger, moslim of niet-moslim, die zich tegen IS keert is een medestander in de strijd tegen IS. En iemand die IS niet steunt kan deze aanslagen ook niet in de schoenen geschoven worden.

Dit betekent dat we niet onze medeburgers als vijanden mogen gaan zien. Juist nu zouden we als samenleving ons niet uiteen moeten laten drijven, maar onszelf moeten verenigen tegen de terreur van IS. We moeten daarom hard optreden die moslims of moslima’s aanvallen, bespugen of belasteren. Tegen diegene die brand proberen te stichten in moskeeën of deze proberen te vernielen. Het doel van IS is juist om moslims en niet-moslims tegen elkaar op te zetten, en dat mogen we onder geen beding laten gebeuren.

Racistisch geweld Ten slotte betekent het dat we, ondanks dat we allemaal onze angsten kennen, we onszelf niet door deze angst mogen leiden. We zouden geen concerten, uitgaansgelegenheden of voetbalwedstrijden mogen mijden vanwege deze aanslagen. We mogen niet toegeven aan angst voor geweld. Maar dit betekent ook dat we niet onze broer of zus, nicht of neef, man of vrouw, vriend of vriendin vragen niet de straat op te gaan uit angst dat hij of zij het slachtoffer wordt van racistisch geweld. Want door vanuit angst voor racisme thuis te blijven geven we eveneens toe aan de wil van IS.

We mogen ons nu niet laten leiden door angst, maar moeten ernaar streven deze angst te overwinnen. En dat doen we door ons leven op zo normaal mogelijke wijze te leven. Wanneer we dat allemaal doen, en daarbij onszelf als samenleving verenigen tegen terreur, dan brengen we het terrorisme een zware slag toe. Want IS kan ons alleen verslaan als wij dat toelaten. En daarom mogen wij onder geen beding toegeven aan de angst die IS probeert te zaaien.