Wilders, Baudet, Faber en fans zijn de karpatenkoppen van de 21e eeuw

Gerard Reve had een prachtig scheldwoord voor communisten en personen, die hij verdacht van sympathie voor hun leer: karpatenkoppen. De geleerden zijn het er niet helemaal over eens of hij het woord ook daadwerkelijk verzonnen heeft, maar de kans is groot. Het woord komt voor in een aanval van Reve (1979) op Wouter Gortzak, redacteur van de Groene, die in zijn jonge jaren met zijn vader tijdens het scheren de Stalincantate zong. Het redde Gortzak niet dat hij inmiddels een nette sociaaldemocraat was geworden, die het nog heeft gebracht tot hoofdredacteur van het Parool.

Bij karpatenkoppen dacht je in die tijd meteen aan verstokte communisten zoals Paul de Groot of Marcus Bakker. Zij gebruikten geen argumenten maar verdachtmakingen. Zij klaagden continu over de eenzijdigheid van de publieke omroep, die op listige wijze de arbeiders misleidde, zodat zij bleven geloven in de leugenachtige praatjes van de elite. Hun Communistische Partij van Nederland (CPN) zweeg in die dagen liever over wat er achter het ijzeren gordijn gebeurde. Dat kwam omdat Paul de Groot, de baas van de partij, in zijn hart een grote liefde voor Stalin was blijven koesteren. Toen de Sovjetleider Chroesjtsjov een geheime toespraak liet uitlekken waarin hij de massamoorden onder Stalin erkende, had De Groot het in familiekring voortaan over ‘knoeichef’.

Tegen de wetenschap hadden zulke CPN’ers ook van alles. Aan de universiteiten werden valse theorieën verkondigd, want de enige objectieve waarheid was te vinden bij het dialectisch materialisme. Waar de partij-uitgeverij een uit het Russisch vertaald leerboek over had uitgegeven, dat ik nog ergens beneden moet hebben liggen.

De persoonlijke aanval van PVV-prominent Marjolein Faber op de twaalfjarige milieuactivist Lars Westra vertoont een opmerkelijke parallel met dit alles. Ook zij had geen inhoudelijke argumenten, maar hield het bij verdachtmakingen. Haar aanhang op sociale media deed er nog een schepje bovenop. Er kwamen geen tegenargumenten, de boodschapper werd met zijn ouders gedemoniseerd en verdacht gemaakt. Het was precies De Waarheid, Volksdagblad voor Nederland, in de jaren zestig.

Marjolein Faber heeft haar tactiek niet van een vreemde. De leider van de PVV, Geert Wilders, beperkt zich eveneens tot persoonlijke aanvallen en verdachtmakingen. Hetzelfde geldt voor Baudet, Hiddema en de hele menagerie van het FvD. De media, in het bijzonder de publieke omroep, verkopen versuikerd de leugenpraat van de elite. De universiteiten zijn ideologische bolwerken. Hun wetenschap is nep. Rusland niet. Rusland is eigenlijk iets moois. Zowel Baudet als Wilders lijken met bewondering te kijken naar het land van Poetin, waarschijnlijk omdat daar de leer van het marxisme-leninisme is vervangen door een mystiek en militant nationalisme – het zal met name Baudet bevallen – waar ook nog een wierookgeur uit opstijgt.

Dan zijn ze ook nog voor een nieuw ijzeren gordijn om Europa, want anders valt aan het grenzen dicht ideaal geen vorm te geven.

De conclusie is duidelijk. De extreme rechterflank van de Nederlandse politiek en de hen toegenegen opiniemakers bij de kranten, de omroep en op sociale media vertonen grote overeenkomsten met CPN-aanhangers van weleer. Alleen de hersenschimmen verschillen. Voor het overige zijn het net zulke karpatenkoppen als wijlen Paul de Groot en de zijnen.

Zij zijn de karpatenkoppen van de eenentwintigste eeuw.