Wilders en Le Pen vormen coalitie van de haat

Wilders’ PVV en het Front National van Marine Le Pen gaan nauw samenwerken in de Europese verkiezingen. Door deze nauwe samenwerking met een partij waarin antisemitisme, homofobie en seksisme zo diep verankerd zijn bekent Wilders kleur. De PVV hoort thuis in het rijtje extreemrechtse partijen die haat en angst zaaien tegen minderheden.

Wilders rechtvaardigt zijn samenwerking met het Front National door te beweren dat ‘er helemaal niets mis is’ met die partij. Hij zou er zelfs meer mee gemeen hebben dan met de partijen uit de Tweede Kamer. Tot voor kort deed Wilders er alles aan om niet geassocieerd te worden met Le Pen en Dewinter omdat het racistische, extreemrechtse karakter van hun partijen algemeen bekend is. Zo werd het Vlaams Blok in 2004 veroordeeld wegens racisme, maar ging daarna door onder de nieuwe naam Vlaams Belang en dezelfde leus van ‘eigen volk eerst’.

Van hun kant hielden Le Pen en Dewinter de boot af, omdat ze Wilders te extreem vonden. Toen in 2007 Wilders opriep om de Koran te verbieden, zei Dewinter:

‘Ik heb de indruk dat Wilders radicaliseert.’

In 2009 zei Jean-Marie Le Pen, die tot 2011 het Front National leidde voordat zijn dochter Marine het roer overnam, dat Wilders ‘een xenofoob nationalisme vertegenwoordigt’.

Door zijn coalitie met het FN, dat sterke fascistische wortels heeft en waarin homofobie, seksisme en antisemitisme virulent zijn, bekent Wilders kleur. Het gaat hem niet om het verdedigen van de rechten van vrouwen, homo’s en joden, maar om een extreemrechtse haatcampagne tegen moslims en migranten.

Front National Het Front National werd in 1972 opgericht door Jean-Marie Le Pen, die had meegevochten tegen de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd (1954-1962) en daaraan een diepe haat tegen Arabieren overgehouden omdat ze weigerden zich te onderwerpen aan het Franse kolonialisme. Hij bouwde de partij op met steun van andere veteranen van die oorlog, neonazi’s, zeer conservatieve katholieken en leden en sympathisanten van het Vichy-regime dat tijdens de Tweede Wereldoorlog met de nazi’s collaboreerde.

Het FN bracht antisemitisme en Holocaust-ontkenning in de mainstream. In 1987 noemde Le Pen de gaskamers ‘een detail in de geschiedenis’. In 1996 zei hij dat raciale ongelijkheid een natuurlijk gegeven is en in 2008 werd hij veroordeeld wegens zijn uitspraak dat de nazi-bezetting van Frankrijk ‘niet bepaald inhumaan’ was geweest.

Gaandeweg probeerde Le Pen zich een respectabel imago aan te meten als een fascist met stropdas. Toen zijn dochter Marine in 2011 het roer overnam, zette zij deze strategie voort. Ze probeert het antisemitisme van haar partij om te zetten in moslimhaat, maar er is niets wezenlijks veranderd. Bij de troonwisseling zei haar vader: ‘Ik ben erg trots op mijn dochter. Ik heb de scepter aan haar overgedragen.’

Hij is bovendien nog steeds erevoorzitter van het FN. Marine Le Pen beschrijft zichzelf graag als ‘Le Pen met meer haar’ en zei nog in 2012:

‘Hoe hard ik het ook probeer, ik kan geen verschil vinden met mijn vaders programma.’

Moslimhaat is het nieuwe handelsmerk van het FN geworden, maar het antisemitisme is nog niet weg. Toen een Britse krant Marine Le Pen in 2010 confronteerde met de uitspraak van haar vader dat immigratie een joodse samenzwering is om Frankrijk kapot te maken, antwoordde ze dat haar vader slechts ‘een paar provocatieve uitspraken gebruikte om van zichzelf te laten horen’.

Homofobie en seksisme Het FN is niet alleen racistisch, maar ook seksistisch en homofoob. Jean-Marie Le Pen maakte geen geheim van zijn idee dat de plaats van de vrouw achter het aanrecht is en Marine zelf is tegen abortusrechten. Nog feller is het FN gekant tegen homorechten. Leiders en leden van de partij liepen in het voorjaar vooraan bij de gewelddadige protesten in Frankrijk tegen de erkenning van het homohuwelijk.

Deze verandering laat juist zien dat extreemrechtse en fascistische partijen altijd flexibel zijn geweest in het uitkiezen van hun doelwit naar gelang de omstandigheden. Maar ze hebben twee vaste kenmerken.

Ten eerste mobiliseren ze mensen op basis van haat, in het geval van nieuw extreemrechts vooral via de stembus en bij fascisten ook via de straat. Ten tweede ageren ze tegen ‘de elite’, die ze vooral in culturele termen definiëren, omdat ze die ‘elite’ weg willen hebben, maar haar economische macht voor zichzelf opeisen. Daarom zullen ze soms jodenhaat prediken en soms moslimhaat, maar ze keren zich altijd en overal tegen links, de vakbonden en alle progressieve bewegingen die opkomen voor democratische rechten, gelijkheid en sociale rechtvaardigheid.

Een aantal ontwikkelingen hebben Wilders en Le Pen nu dichter bij elkaar gebracht. In haar streven om het FN een respectabel gezicht te geven kopieert Marine Le Pen het ideologische model van Wilders en richt ze zich meer tegen moslims dan tegen joden. Van zijn kant probeert Wilders na zijn breuk met CDA en VVD steun te vinden buiten Den Haag. Daarom lanceerde hij zijn ‘verzetstour’ tegen de bezuinigingen om op straat zichtbaar te zijn. Hij kan van het FN leren hoe de strategie van de stembus gecombineerd kan worden met de politiek van de straat.

Bovendien brengt de economische crisis beide partijen dichter bij elkaar. Wilders en Le Pen hebben altijd een rechtse economische politiek gevoerd waar de vrije markt centraal staat, maar ze willen nu van de woede tegen de bezuinigingen profiteren door hun pijlen op de EU te richten.