Wilders heeft een fundamenteel gebrek aan beschaving

Vandaag heeft Geert Wilders uitsluitend pogingen gedaan om het geregelde debat in de Tweede Kamer te verzieken, te ontregelen en te saboteren. Hij deed dat door consequent Job Cohen te schofferen, die hij de hele dag pestte zoals hij als kind waarschijnlijk op school heeft gedaan met het knapste jongetje van de klas dat wel de hele dag met zijn neus in de boeken zat maar niet kon gymnastieken. Aan argumentatie heeft Geert Wilders niet gedaan. Het bleef bij schelden, dwars zitten, er doorheen tetteren.

Daarnet heb ik de eerste zin van dit stukje toch maar geschrapt. Dat zinnetje luidde “Vandaag heeft Geert Wilders laten zien dat hij de democratie aan zijn laars lapt”. Waarom? Omdat hij niet debatteert maar met een soort verbaal geweld ruimte voor zichzelf probeert te scheppen door de ander te intimideren en tot zwijgen te brengen. Wilders’ stijl in de Tweede Kamer is verwant aan die van de boze menigte die met gebrul en gefluit de onwelgevallige spreker op het podium verhindert het woord te voeren.

Toch doet Wilders dat niet omdat hij de democratie onderuit wil halen. Het is wat anders. Het is een fundamenteel gebrek aan beschaving. Je kunt dat zien aan de confrontaties tussen Job Cohen en Geert Wilders. Cohen – dat blijkt uit elke vezel van zijn lichaam, uit elk woord dat hij spreekt  – heeft een behoorlijke opvoeding genoten. Geert Wilders daarentegen heeft de lessen van zijn ouders verre van zich geworpen, geobsedeerd als hij is door zijn haat van alles wat niet op hem lijkt.

Cohen had geen verweer. De beschaving, de lessen van zijn ouders, de omgangsvormen tussen zijn vrienden en kennissen, stonden hem in de weg. Tegen deze agressieve schreeuwer, tegen deze middelvingeropsteker vanachter het stuur van zijn  BMW, kon hij niet op.

Ik dacht: “Man, Zeg het. Zeg het dan. Grote gedoger? Goed we schrijven nou samen een motie van wantrouwen. Kom maar op met je grote mond”. Maar Cohen deed het niet. Het kwam niet in hem op. Hij wilde een analyse geven van de miljoenennota. Hij hield vast aan zijn eigen normen en liet zich niet verleiden de ongelikte beer van het parlement met zijn eigen middelen te bestrijden. Dat pleit voor hem.

Maar Wilders rook bloed. Hij ging door. En door. Hij wist niet van ophouden. Je moet  toch een ongelooflijke zak zijn om nog op zo’n man te willen stemmen.

Update: Premier Rutte heeft zich uit weten te wurmen onder het geven van een antwoord op de pertinente vragen van Roemer en Cohen: wat vindt hij van de manier waarop zijn gedoogpartner de boel schoffeert, saboteert, verziekt. De minister-president van Nederland is de premier niet van een partij of van een coalitie maar van álle Nederlanders. Juist vanuit die positie mag je verwachten dat hij niet schroomt zijn mening te geven over (wan)gedrag in het parlement. Maar hij deed het niet. Hij durfde niet. Waarom niet? Hij is het brildragende jongetje dat de bescherming heeft gezocht van de etterbak in de klas. Leer van Ruttes noodlot: als je de hulp zoekt van zulke treiterkoppen in de klas, de werkplaats of de kantoortuin, dan word je gegijzeld. Maak die fout nooit.