Wildgroei aan verboden werkt verstikkend voor Rotterdam

Het was een zonnige lentedag in 2011. Een cordon stadswachten stormde het Park bij de Euromast binnen en slingerde tientallen picknickende mensen op de bon. De nietsvermoedende picknickers hadden het in hun hoofd gehaald om een fles wijn open te trekken, en dat bleek in strijd met het geldende alcoholverbod. Dit verbod werd in de volksmond al snel bekend als het roséverbod, en staat symbool voor de toenemende betutteling in Rotterdam.

De wildgroei aan Rotterdamse verboden is sindsdien niet tot stilstand gekomen. Sterker nog: geen stad kent zoveel verboden als Rotterdam. Afgelopen juni besloot de gemeenteraad op voorspraak van burgemeester Aboutaleb om een blafverbod voor honden in de algemene plaatselijke verordening op te nemen. Voor te hard blaffende honden kan sindsdien een woefboete van maximaal 130 euro per blaf worden opgelegd. In dezelfde vergadering stemde een meerderheid van de gemeenteraad voor een verbod op het gebruik van winkelwagentjes buiten een zone van 100 meter van een supermarkt.

Law & order Het afkondigen van verboden is in Rotterdam een pavlovreactie geworden voor het oplossen van elk willekeurig maatschappelijk probleem. Last van hangjongeren? Dan doen we een samenscholingsverbod! Te veel daklozen in het straatbeeld? Een bankslaapverbod! Klachten over luidruchtige honden? Een blafverbod! Dronken Polen in het park? Een alcoholverbod! Jengelende straatmuzikanten? Een verbod op straatmuziek! Een uit de hand gelopen dancefeest? Een Dance Parade-verbod!

De verbodswoede in de Maasstad kent zijn oorsprong in 2002. Toen boekte nieuwkomer Leefbaar Rotterdam met een stevig law & order-verhaal een verpletterende verkiezingsoverwinning en positioneerde de partij zich direct in het centrum van de macht. Vanuit een mix van een oprechte ambitie om Rotterdam veiliger te maken en een hardnekkige maakbaarheidswaan (die de partij met haar sociaal-democratische aartsvijand gemeen had) werd het verbodsinstrument verheven tot heilige graal van de gemeentepolitiek. Het verbodsmiddel werd een favoriet recept van burgemeesters Opstelten en Aboutaleb, gesteund door een ruime raadsmeerderheid, met naast Leefbaar Rotterdam ook de PvdA, de VVD en het CDA. Alleen de fracties van GroenLinks, D66 en de SP geven regelmatig tegengas aan de toenemende betutteling.

Betutteling Dat een verbod in het gunstigste geval niet meer is dan symptoombestrijding, lijken veel Rotterdamse politici niet te beseffen. Het gebruik van het verbod als politieke toverdrank leidt tot een blindheid voor de oorzaken van veel problemen. Niet zelden houdt bijvoorbeeld een toename van hangjongeren of daklozen in de openbare ruimte direct verband met de sluiting van een buurthuis of een nachtopvang. Zodra de verbodsformule wordt uitgesproken, verdwijnt het zicht op reële oplossingen en de werkelijke oorzaken van een probleem.

Ondertussen leidt de wildgroei aan verboden tot een toenemende inperking van de vrijheid van Rotterdammers én tot een ongezelligere stad. Generaties Rotterdammers zullen het zonder de Dance Parade moeten stellen, picknicken onder de Euromast kan alleen nog met alcoholvrij bier, en voor het genieten van straatmuziek moeten Rotterdammers uitwijken naar andere (wereld)steden.

Na ruim tien jaar toenemende betutteling wordt het tijd dat Rotterdam zich van het keurslijf van de verbodspolitiek ontdoet. Niet alleen omdat de meeste verboden zorgen voor schijnveiligheid in plaats van echte veiligheid, maar vooral omdat de verbodsreflex een verstikkende werking heeft op Rotterdam en de Rotterdammers. De stad moet weer kunnen ademen! Op woensdagavond 25 september vertelt Arno Bonte over zijn aversie tegen verboden. Hij doet dit tijdens Draad, de politieke talkshow in debatcentrum Arminius. Bonte neemt het die avond op tegen Gerrit van de Kamp, de voorzitter van de Nederlandse politievakbond. Meer informatie over Draad vind je op de website van Arminius.

Dit artikel verscheen op VersBeton.nl